Po ukończeniu szkoły w rodzinnym mieście wyjechał w 1502 na studia na Uniwersytet Wiedeński, gdzie w 1508 uzyskał stopień magistra i został zatrudniony na macierzystej uczelni jako wykładowca historii, poetyki i nauk przyrodniczych. Jednocześnie rozpoczął tam naukę medycyny, uzyskując z tej dziedziny doktorat w roku 1517. W 1516 wybrany na profesora Uniwersytetu Wiedeńskiego i na jego rektora, tę ostatnią funkcję pełnił do 1517. W 1518 zrezygnował z pracy na uczelni[1], przybył do swego brata mieszkającego w Krakowie i w 1519 zwiedził kopalnie soli w Wieliczce oraz w Bochni, pozostawiając publikowany opis obu[2]. Następnie powrócił do St. Gallen, gdzie oprócz prowadzenia praktyki lekarskiej, zaangażował się w życie polityczne i religijne miasta. W 1521 został radnym, a w 1526 burmistrzem miasta, pełniąc tę funkcję do śmierci. Piastował też różne funkcje w Federacji Szwajcarskiej. W 1522 dokonał konwersji na protestantyzm i odegrał dużą rolę w upowszechnieniu się Reformacji w swoim mieście[1].
Wybrane publikacje Vadiana
De poetica et carminis ratione liber. Wien 1518.
Joachimus Vadiani Helveti De Sarmatia eiusque claris viris sui temporis et de salis fodinis Sarmaticis commentariolus. Bazylea 1522. (praca o Polsce i jej kopalniach soli)[3]
Die Große Chronik der Äbte des Klosters St. Gallen. St. Gallen 1529. (dzieje opactwa w St. Gallen)
Epitome trium terrae partium, Asiae, Africae et Europae..., Zurich 1534.(atlas geograficzny świata)
Aphorismorum de consideratione eucharistiae libri VI, St. Gallen 1535
Die Kleinere Chronik der Äbte. Abtei und Stadt St. Gallen von den Anfängen bis zum Beginn der Neuzeit aus reformatorischer Sicht. W: Johannes Stumpf: Schweizer Chronik. Zürich 1548. (dzieje opactwa w St. Gallen i samego miasta)
