Urodził się jako Jicchak Landoberg w Lublinie, będącym wówczas częścią Imperium Rosyjskiego (obecnie Polska). Jego matka, Rebeka, była córką rabina Lublina, Szneura Zalmana Fradkina. Młody Jicchak uczył się przy rabinie Hilelu Cajtlinie.
Podczas I wojny światowej służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Został odznaczony za odwagę i awansowany na dowódcę kompanii. W 1917 roku spotkał aktywistę ruchu syjonistycznego Josefa Trumpeldora. Pod jego wpływem przyłączył się do młodzieżowej organizacji syjonistycznej He-Chaluc. Po wojnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Simforfol na Krymie. Po śmierci Trumpeldora w 1920 roku w Tel Chaj, opuścił szkołę i wyjechał do Mandatu Palestyny[1].
Kariera wojskowa
Jicchak Sade, 1948 r.
Po przyjeździe do Palestyny zmienił swoje nazwisko i w 1921 roku wstąpił do żydowskiej organizacji paramilitarnej Hagana. Dowodził obroną położonego na północy kibucu Kefar Giladi. Podczas arabskich rozruchów w latach 1936–1939 zyskał uznanie jako dowódca mobilnych oddziałów Hagany, które prowadziły akcje odwetowe na Arabach. W 1937 roku ewoluowały one w Kompanie Polowe (hebr. פלוגות השדה, Peluggot Sade), których działalność była zaaprobowana przez Brytyjczyków. W 1938 roku dowodził obroną kibucu Chanita. Od 1941 roku organizował system szkoleń paramilitarnych Gadna. Podczas II wojny światowej został pierwszym dowódcą kompanii szturmowych Palmach. W 1945 roku awansował na Szefa Sztabu Generalnego Hagany. Prowadził negocjacje z żydowskimi organizacjami paramilitarnymi Irgun i Lechi, aby podjąć wspólne działania przeciwko brytyjskim władzom mandatowym. Pod koniec 1946 roku został odsunięty od naczelnego dowództwa przez Dawida Ben Guriona, który obawiał się o swoje przywództwo.
Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Jafie i zajął się pisaniem licznych opowiadań i artykułów. Jego pisma zostały zebrane i wydane w czterech tomach.
Sade zmarł w Tel Awiwie i został pochowany w kibucu Giwat Brenner.
Przypisy
↑Jicchak Sade. [w:] Palmach – Official Site [on-line]. [dostęp 2012-01-04]. (hebr.).
