Z wykształcenia inżynierelektryk. Absolwent Shanghai Shixi High School. Wstąpił do KPCh w 1946, w późniejszych latach był funkcjonariuszem partyjnym w przemyśle. Wewnątrz struktur partyjnych, był znany jako liberał partyjny. W 1983 został ministrem przemysłu elektronicznego. W 1985 został mianowany burmistrzem Szanghaju, a następnie, w 1988, Sekretarzem Partii Komunistycznej w tym mieście. Od 1987 był członkiem Biura Politycznego KPCh. W 1989 r., po zdławieniu przez wojsko prodemokratycznych wystąpień studenckich na placu Tian’anmen, został wyznaczony jako następca dla Zhao Ziyanga, w tym samym roku zajął stanowisko sekretarza generalnego. Jiang był sprzymierzeńcem Deng Xiaopinga, jawnie popierał i kontynuował przemiany gospodarcze[4], które zachodziły w Chinach już wcześniej od lat 80. W następnych latach zastąpił Denga na stanowisku szefa Centralnej Komisji Wojskowej.
Działalność polityczna
Jiang był postrzegany za polityka pragmatycznego, osobę krytyczną wobec rzeczywistości i człowieka otwartego. Był też czynnym zwolennikiem otwarcia gospodarczego – dopuścił m.in. do wprowadzenia Chin do Światowej Organizacji Handlu (WTO)[5].
Niektóre źródła zarzucają mu zbudowanie pewnej wąskiej grupy oligarchii w strukturach partii komunistycznej, odchodząc tym od ideałów ideologicznych. Jiang Zemin chciał, by zachowano wobec niego pełną lojalność. Z tego powodu wytworzyła się wąska grupa bliskich adeptów jego chińskiej polityki. Niedługo później, wykorzystał to do obsadzania tych ludzi w najważniejszych funkcjach kierowniczych: w Biurze Politycznym i Stałym Komitecie Politbiura. Wiele źródeł opisuje korupcję w trakcie jego rządów[6].
Polityka Jiang Zemina była też wątpliwa dla wojskowych. W 1993 r. grupa 116 oficerów napisała do niego list otwarty, w którym poddała krytyce ustępstwa Chin wobec Stanów Zjednoczonych[7].
W listopadzie 2002 z powodów zdrowotnych zrezygnował z przewodnictwa w partii, w marcu 2003 ze stanowiska przewodniczącego ChRL (na obu stanowiskach zastąpił go Hu Jintao); w marcu 2005 zrezygnował z funkcji przewodniczącego Centralnej Komisji Wojskowej ChRL, co było jego ostatnim oficjalnym stanowiskiem. Tę funkcję przejął Hu Jintao.
W październiku 2012 gościł na XVIII zjeździe KPCh, wziął też udział w bankiecie z okazji 65. rocznicy powstania Chińskiej Republiki Ludowej. We wrześniu 2015 pojawił się na chińskiej paradzie wojskowej z okazji 70. rocznicy zakończenia II wojny światowej[potrzebny przypis]. W październiku 2017 gościł na XIX zjeździe KPCh[16]. W 2019 pojawił się na pogrzebie byłego premiera ChRLLi Penga[17][18][19]. Był także obecny podczas parady wojskowej z okazji 70. rocznicy proklamowania Chińskiej Republiki Ludowej.
↑JoannaJ.SkrzypczyńskaJoannaJ., Chiny w WTO, „Prace Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego we Wrocławiu” (406), 2015, DOI: 10.15611/pn.2015.406.06 [dostęp 2022-11-30].
↑JózefJ.PawłowskiJózefJ., System władzy w ChRL w okresie reform: Ewolucja, wyzwania, sprzeczności. Część I: lata 1978-2002, „Roczniki Humanistyczne”, 68 (9), 2020, s. 67–99, DOI: 10.18290/rh20689-4, ISSN2544-5200 [dostęp 2022-11-30], Cytat: ludzie Jiang Zemina zaczęli także coraz liczniej zajmować funkcje w najważniejszych gremiach kierowniczych: w Biurze Politycznym i Stałym Komitecie Politbiura. W ten sposób doszło do ukształtowania się wewnątrzpartyjnej grupy bliskich stronników Jianga, nazywanej dziś nieformalnie „frakcją szanghajską” (Shanghai ban 上海办), która już w drugiej połowie lat 90. XX wieku stanowiła trzon elity władzy, mający silną reprezentację nie tylko w aparacie centralnym, ale także we władzach prowincji.(pol.).
↑V.V.V.V.MoiseevV.V.V.V. i inni, Main Factors of Economic Growth of China, Atlantis Press, wrzesień 2019, s. 536–540, DOI: 10.2991/icemse-19.2019.124, ISBN 978-94-6252-796-6 [dostęp 2022-11-30], Cytat: Deng Xiaoping's reforms were successfully continued by
his successors - Jiang Zemin (1989-2002), Hu Jintao (2002-
2012) and Xi Zemin (from 2012 to the present) [18, р. 14].
Thanks to their well-coordinated work on managing the
country's social and economic development, the steady
implementation of the course developed by Deng Xiaoping, as
early as 2010 the Chinese economy outperformed the Japanese
economy and became the world's second economy by nominal
GDP, and since December 2014 is the world's first GDP in
parity purchasing power.(ang.).
↑JakubJ.RatajczakJakubJ., Uwarunkowania bezpośrednich inwesytcji zagranicznych na przykładzie Chińskiej Republiki Ludowej, 2020, DOI: 10.13140/RG.2.2.33587.66080 [dostęp 2022-11-30], Cytat: Ważnym elementem badania rozwoju gospodarczego Chińskiej Republiki Ludowej jest spojrzenie na szereg wdrażanych tam reform, które przez niedemokratyczny system władzy pozwalał regulować każdą gałąź gospodarki. Dzięki zastosowaniu „socjalizmu o chińskiej specyfice” władze ChRL implementowały długofalowe plany i strategię, szczególnie odnoszące się do bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Istotą chińskiego sukcesu na arenie międzynarodowej jest strategiczne myślenie o przyszłości kraju, wykorzystując BIZ i nadając mu własną specyfikę.(pol.). Brak numerów stron w książce
↑YuY.XieYuY., XiangX.ZhouXiangX., Income inequality in today’s China, „Proceedings of the National Academy of Sciences of the United States of America”, 111 (19), 2014 [dostęp 2022-11-30], Cytat: Since its beginning in 1978, China’s economic reform has led
not only to rapid economic growth but also to a large in-
crease in economic inequality. Although scholars continue to
debate about precise estimates (1), the consensus is that income
inequality in China has now reached a level much higher than
that in the United States (2). As we will discuss below, the Gini
coefficient for family income in China has now reached a level
above 0.5, compared with 0.45 in the United States in 2010.. Brak numerów stron w czasopiśmie
_(cropped).jpg)
