Po II wojnie światowej powrócił do Wielkopolski, gdzie od 1945 działał w Związku Młodzieży Demokratycznej[6], z którym w 1948 przystąpił do Związku Młodzieży Polskiej. Został absolwentem Wydziału Prawa Uniwersytetu Poznańskiego. Od 30 września 1947 działał w Stronnictwie Demokratycznym[7]. Pracował w Narodowym Banku Polskim, będąc m.in. dyrektorem oddziału w Słupcy. Od 1954 do 1963 przewodniczył Zarządowi Powiatowemu Ligi Obrony Kraju w Słupcy. Działał społecznie na terenie miasta, zainicjował m.in. budowę przystani nad jeziorem miejskim. W latach 1969–1970 zasiadał w prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Poznaniu[8]. Od 1974 do 1981 sprawował stanowisko wiceprezesa Centralnego Związku Rzemiosła. W 1977 uzyskał nominację na funkcję wiceministra (podsekretarza stanu) w resorcie finansów z ramienia Stronnictwa Demokratycznego, którą pełnił do 1981. W Stronnictwie sprawował m.in. funkcję przewodniczącego Stołecznego Komitetu (1981–1985) i następnie członka Centralnej Komisji Rewizyjnej partii, działał również w Zespole Seniorów przy SK SD. Należał do działaczy ZBoWiD.
W wolnej Polsce był m.in. prezesem Stowarzyszenia Kombatantów Pułku „Baszta”[9], Środowiska Żołnierzy Pułku AK Baszta i innych Mokotowskich Oddziałów Powstańczych, a także prezesem zarządu Fundacji „Wystawa Warszawa Walczy 1939–1945”[10]. Poświęcił się upamiętnianiu powstańców walczących na Mokotowie, z jego inicjatywy wzniesiono dwa monumenty – w Parku Dreszera i przy ul. Dworkowej – nawiązujące do walk powstańczych.
Żonaty z Marią z Plewińskich (1922–1997), miał dwóch synów: Grzegorza (ur. 1951) i Krzysztofa (ur. 1951).
↑Lesław M. Bartelski, Pułk AK „Baszta”, Warszawa 1990, s. 420; Lesław M. Bartelski, Mokotów 1944, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1986, s. 553.
↑(red. Stanisław Kłys), Wojewódzkie organy administracji państwowej w Poznaniu 1945–1985: struktury organizacyjne i zarys kompetencji: opracowanie zbiorowe, Urząd Wojewódzki w Poznaniu, Archiwum Państwowe w Poznaniu, Poznań 1986, s. 113.
