PROFILPELAJAR.COM

Jerzy Baranowski
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1948 ; Cło
	Przebieg służby
Lata służby	1967–2007
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL; Siły Zbrojne RP
Jednostki	• 6 pułk zmechanizowany; • 2 pułk czołgów; • 5 DPanc; • 73 pułk czołgów; • 15 pułk czołgów; • 25 pułk zmechanizowany; • 10 Dywizja Pancerna; • AON; • 4 DZ; • ŚOW ; • MON ; • SG WP
Stanowiska	• d-ca plcz, d-ca kpcz; • oficer operacyjny w dywizji; • szef sztabu–z-ca d-cy pcz; • dowódca pcz, pz; • szef sztabu–z-ca, dowódca DP, DZ; • z-ca szefa sztabu ŚOW; • z-ca dyrektora DK–szef Inspekcji SZ MON; • dowódca ŚOW; • szef Generalnego Zarządu Wsparcia SG WP
	Odznaczenia

Jerzy Baranowski (ur. 20 sierpnia 1948 w Cle) – oficer dyplomowany wojsk pancernych i zmechanizowanych, generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego i szef Generalnego Zarządu Wsparcia Sztabu Generalnego WP.

Życiorys

Jerzy Baranowski urodził się 20 sierpnia 1948 w Cle w Świętokrzyskim. We wrześniu 1967 rozpoczął naukę w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Pancernych w Poznaniu, którą ukończył w sierpniu 1971. Służbę zawodową rozpoczął jako dowódca plutonu czołgów w 6 pułku zmechanizowanym w Częstochowie. W 1974 objął dowodzenie kompanią czołgów w 2 pułku czołgów w Opolu, uzyskał na tym stanowisku „Złotą Odznakę” i tytuł „Przodującego Dowódcy”. Od października 1977 do sierpnia 1980 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie na kierunku ogólnowojskowym, po ukończeniu których został oficerem operacyjnym w wydziale operacyjnym 5 Dywizji Pancernej w Gubinie^[1].

W 1982 awansowany na stopień majora. W latach 1983–1985 był szefem sztabu – zastępca dowódcy 73 pułku czołgów w Gubinie. W 1985 objął funkcję dowódcy 15 pułku czołgów, a następnie dowodził 25 pułkiem zmechanizowanym. W 1990 powierzono mu funkcję szefa sztabu – zastępca dowódcy 10 Dywizji Pancernej w Opolu, a od 1991 pełnił obowiązki dwódcy tej dywizji. W 1993 ukończył Podyplomowe Studia Operacyjno–Strategiczne w Akademii Obrony Narodowej, po których został wyznaczony na stanowisko dowódcy 4 Dywizji Zmechanizowanej w Krośnie Odrzańskim^[1].

10 listopada 1994 awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsy^[2]. W roku 1995 kierował pierwszymi polsko-amerykańskimi ćwiczeniami bilateralnymi „Partnerstwa dla Pokoju” pod kryptonimem „Dwa Orły”^[3]. W 1996 kierował ćwiczeniem pod nazwą „Wspólny Most”. W roku 1997 objął funkcję zastępcy szefa sztabu Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. operacyjnych. W latach 1998–2001 był zastępcą dyrektora Departamentu Kontroli – szef Inspekcji Sił Zbrojnych Ministerstwa Obrony Narodowej^[1].

10 maja 2001 został nominowany na dowódcę Śląskiego Okręgu Wojskowego na 3-letnią kadencję^[4]. 15 sierpnia 2004 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany na stopień generała dywizji^[5]. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego^[6]. Od 2004 do 2007 piastował funkcję szefa Generalnego Zarządu Wsparcia Sztabu Generalnego WP. W 2007 zakończył zawodową służbę wojskową^[1]^[7].

Awanse^[1]^[6]

podporucznik – 1971
porucznik – 1974
kapitan – 1978
major – 1982
podpułkownik – 1986
pułkownik – 1990
generał brygady – 1994
generał dywizji – 2004

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1997)^[8]^[1]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski^[1]
„Złota Odznaka” i tytuł „Przodujący Dowódca”^[1]
Odznaka pamiątkowa 4 Dywizji Zmechanizowanej – 1993, (ex officio)
Medal Za zasługi dla ŚOW^[9]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 134.
↑ Tomasz Honkisz. Kronika – przegląd wydarzeń. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3-4/95. s. 271.
↑ „Dwa Orły” – 25 lat temu odbyły się pierwsze polsko-amerykańskie manewry wojskowe. radiowroclaw.pl, 2020-09-14. [dostęp 2021-01-12].
↑ Gen. Jerzy Baranowski dowódcą ŚOW. wroclaw.naszemiasto, 2001-05-10. [dostęp 2021-01-12].
↑ M.P. z 2004 r. nr 36, poz. 631
↑ ^a ^b Udział Prezydenta RP w uroczystościach z okazji Święta Wojska Polskiego. prezydent.pl, 2004-08-15. [dostęp 2021-01-12].
↑ Kto obroni armię przed PiS?. tygodnikprzeglad.pl, 2007-05-06. [dostęp 2021-01-12].
↑ M.P. z 1997 r. nr 69, poz. 673
↑ Kusiak i Tkaczew 2010 ↓, s. 33.

Bibliografia

Mariusz Jędrzejko, Mariusz Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002). Warszawa: Von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
Franciszek Kusiak, Władysław Tkaczew: 65 lat Śląskiego Okręgu Wojskowego 1945-2010. Wrocław: Wojskowe Stowarzyszenie „Sport-Turystyka-Obronność”, 2010, s. 33. ISBN 978-83-925702-5-7.