Jednotarczowce, jednopłytkowce (Monoplacophora) – gromada morskich, reliktowychmięczaków charakteryzujących się pojedynczą, tarczowatą muszlą w kształcie stożka lub symetrycznej czapeczki frygijskiej – oraz seryjną powtarzalnością narządów[2][3].
Historia odkryć i występowanie
Znanych jest ponad 30 gatunków żyjących współcześnie i kilkadziesiąt kopalnych. Do 1952 roku jednotarczowce uważane były za grupę wymarłą, znaną jedynie z wykopalisk od kambru do dewonu. W czasie drugiej z cyklu ekspedycji „Galathea” – duńskiej wyprawy na wschodni Ocean Spokojny, u zachodnich wybrzeży Kostaryki wyłowiono okaz współcześnie żyjącego jednotarczowca, opisanego później pod nazwą Neopilina galatheae[2][3][4]. Od tamtej pory odkryto około 30 dalszych gatunków zamieszkujących wody poza granicami szelfu kontynentalnego[2]. Większość z nich żyje w strefie abisalu Oceanu Spokojnego, niektóre na głębokościach przekraczających 6 tys. m p.p.m.[4]
Budowa
Jednotarczowce mają ciało o symetrii dwubocznej, spłaszczone grzbieto-brzusznie, w zarysie okrągłe lub owalne, osłonięte pojedynczą muszlą o skierowanym do przodu wierzchołku. Długość ciała mieści się w przedziale od 1[2] do 67 mm[5]. Głowa jest słabo wyodrębniona (szczątkowa). Po stronie brzusznej znajduje się kolista, szeroka noga przypominająca przyssawkę. Płaszcz jest krótki[6]. Systemy mięśni mają skomplikowaną organizację[2]. Niektóre narządy jednotarczowców są powielone[3] – mięśnie grzbieto-brzuszne, nefrydia, gonady i ktenidia[2].
↑ abcJanet Moore: Wprowadzenie do zoologii bezkręgowców. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2011. ISBN 978-83-235-0503-7. Brak numerów stron w książce
↑ abEnrico Schwabe. A summary of reports of abyssal and hadal Monoplacophora and Polyplacophora (Mollusca). „Zootaxa”. 1866, s. 205-222, 2008. (ang.).
↑Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2. G-M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 347.
