wiceprezydent Opola (2014–2015), poseł na Sejm IX i X kadencji (od 2019), wiceminister aktywów państwowych (2019–2021), wiceminister rolnictwa i rozwoju wsi (2022–2023)
Od 2003 do 2008 był prezesem zarządu krajowego Stowarzyszenia „Stop Korupcji”. W latach 2007–2008 pracował w Departamencie Dywersyfikacji Dostaw Nośników Energii w Ministerstwie Gospodarki (gdzie współpracował z wiceministrem gospodarki Piotrem Naimskim) oraz w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Od stycznia 2009 do 2010 był członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Został też prywatnym przedsiębiorcą[4]. W latach 2014–2015 pełnił funkcję wiceprezydenta Opola u boku Arkadiusza Wiśniewskiego[9][10].
W wyborach parlamentarnych w 2019, startując jako przedstawiciel Solidarnej Polski na liście PiS, został wybrany na posła na Sejm IX kadencji[13]. Kandydował w okręgu wyborczym nr 21 i otrzymał 20 973 głosy[14]. Po wyborach przystąpił do odbudowy regionalnych struktur Solidarnej Polski[15] (w 2023 partia ta przemianowała się na Suwerenną Polskę). W grudniu 2019 powołany na sekretarza stanu w Ministerstwie Aktywów Państwowych, został też pełnomocnikiem rządu do spraw reformy nadzoru właścicielskiego nad spółkami Skarbu Państwa[16]. 19 lutego 2021, na zebraniu kierownictwa PiS, zdecydowano o jego odwołaniu[17]. Dzień później został zdymisjonowany ze stanowiska wiceministra[18].
W maju 2021 został ukarany przez Komisję Etyki Poselskiej, po zarzutach o „odczłowieczanie osób LGBT” i posługiwanie się określeniem „ideologia LGBT”[19]. Krytycznie odnosił się do przynależności Polski do Unii Europejskiej, mówiąc: „Gdyby dzisiaj było referendum, (…) zagłosowałbym przeciwko wejściu do Unii (…), która kojarzy mi się wyłącznie z ubóstwem energetycznym, (…) i z agendą gender i LGBT”[20].
We wrześniu 2022 został powołany na stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi oraz pełnomocnika rządu ds. przetwórstwa i rozwoju rynków rolnych[21]. W 2023 uzyskał mandat poselski na kolejną kadencję (zdobył 14 593 głosy)[22]. W grudniu tego samego roku zakończył pełnienie funkcji wiceministra. W czerwcu 2024 zrezygnował z członkostwa w Suwerennej Polsce[23]. We wrześniu tego samego roku ponownie przystąpił do PiS[24].
Autor publikacji, m.in. w „Pro Publico Bono”, „Gazecie Polskiej” i „Nowym Państwie”. Współautor książki pt. Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005[25].
Życie prywatne
Jest żonaty z Joanną Nycz-Kowalską. Mają syna[26].
↑Sławomir Cenckiewicz, Adam Chmielecki, Janusz Kowalski, Anna K. Piekarska: Lech Kaczyński. Biografia polityczna 1949–2005. Poznań: Zysk i S-ka, 2013. ISBN 978-83-7785-229-3. Brak numerów stron w książce
