Od listopada 1918 walczył przeciwko Ukraińcom w obronie Lwowa[6]. W marcu 1919 jako ochotnik wstąpił do 1 pułku szwoleżerów[7]. Na początku lipca 1920 objął dowództwo 1. szwadronu 201 pułku szwoleżerów, który został sformowany w Warszawie przez szwadron zapasowy 1 pułku szwoleżerów[8]. Od 2 sierpnia na jego czele walczył podczas wojny z bolszewikami[9]. Wyróżnił się w obronie Nieporętu w nocy z 14 na 15 sierpnia[10] oraz 17 sierpnia w walce pod Ćwiklinem[11]. 18 sierpnia gen. Władysław Sikorski odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[12]. 20 sierpnia prowadził szarżę szwadronu na folwark Dłużniewo przez most na rzece Raciążnica[13]. Dwa dni później na czele 1. i 3. szwadronów szarżował pod Żurominkiem[14].
1 czerwca 1921 był przydzielony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, a jego oddziałem macierzystym był 3 pułk szwoleżerów[15]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 201. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[16], a 3 maja 1926 mianowany rotmistrzem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 26. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[17].
W kwietniu 1928 został przeniesiony z 3 pszwol. do 10 pułku ułanów w Białymstoku z równoczesnym przydziałem na stanowisko dowódcy 1 szwadronu samochodów pancernych i pozostawieniem na przeniesieniu służbowym na kursie w Szkole Czołgów i Samochodów[18][19][20]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 1 dywizjonu smochodów pancernych na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[21]. Z dniem 1 września 1931 został przeniesiony do 4 dywizjonu pancernego w Brześciu[22][23]. 12 marca 1933 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 14. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[24]. W październiku 1935 został przeniesiony do 22 pułku ułanów w Brodach na stanowisko kwatermistrza, a w 1938 na takie samo stanowisko do 2 pułku szwoleżerów w Starogardzie[25].
Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. Od 24 grudnia do 18 czerwca 1940 we Francji dowodził 4 Oddziałem Rozpoznawczym, a po ewakuacji do Wielkiej Brytanii od 25 czerwca do 4 grudnia 1940 dowódcą 10 Oddziału Rozpoznawczego, a później dowódcą Pociągu Pancernego „J” (do stycznia 1942) i Pociągu Pancernego „D” (do grudnia 1942)[26]. Od 1943 do grudnia 1946 pełnił służbę na stanowisku zastępcy komendanta Centrum Wyszkolenia Pancernego i Technicznego[26]. Na podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1945[26]. 1 stycznia 1947, po zgłoszeniu się na powrót do kraju, został przeniesiony do obozu oficerskiego. 3 sierpnia 1947 wrócił do Polski i 20 sierpnia tego roku został zarejestrowany w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Lublin Powiat[26]. Zmarł w 1982 i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 130, rząd 1, miejsce 28)[27].
Był żonaty z Romaną ze Skalskich (ok. 1898–1992), z którą miał syna Jerzego (ur. 1925)[1][27].
.jpg)
.jpg)
