Jan Sawicki (ur. 25 grudnia 1859 w Brzeżanach, zm. 15 marca 1940 w Warszawie) – polski prawnik, prezes Najwyższego Trybunału Administracyjnego (1922–1928).
Życiorys
Urodził się w rodzinie Stanisława i Joanny z Azbejowiczów[1]. Był uczniem Theresianum, następnie studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim i Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. W latach 1883–1887 pracował jako urzędnik w Namiestnictwie Galicji, w latach 1887–1892 w Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie, w latach 1892–1898 w Ministerstwie Skarbu w Wiedniu. W 1898 r. został mianowany radcą dworu dla spraw galicyjskich w austriackim Trybunale Administracyjnym, od 1909 do 1918 r. był Prezydentem Senatu TA.
Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę oddał się do dyspozycji nowej administracji państwowej. W kwietniu 1919 r. został jednym z prezesów Sądu Najwyższego i kierował w nim IV Izbą (ds. administracyjnych). Był głównym autorem ustawy z 3 sierpnia 1922 r. o Najwyższym Trybunale Administracyjnym, 28 sierpnia 1922 r. został mianowany pierwszym Prezesem tego sądu. Nie poddawał się naciskom politycznym, w związku z czym władze państwowe przeforsowały zmiany legislacyjne, aby przenieść go w 1928 r. w stan spoczynku.
Od 1889 r. był mężem Emmy z Milikowskich (zm. 1933)[2]. Ich synami byli Jakub, prawnik, i Stanisław, germanista, skandynawista.
Ordery i odznaczenia
Przypisy
- ↑ Jan Sawicki [online], geni_family_tree, 27 lutego 2015 [dostęp 2024-03-19] (pol.).
- ↑ Jan Sawicki M.J. Minakowski, Genealogia Potomków Sejmu Wielkiego [dostęp 2024-03-19].
Bibliografia
- Polski Słownik Biograficzny, tom XXXV (1994) - biogram autorstwa Henryka Korczyka.
