Jan Pachoński

Data i miejsce urodzenia	8 marca 1907 Kraków
Data i miejsce śmierci	13 sierpnia 1985 Kraków
profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia wojskowości XVIII-XIX w.
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1931
Profesura	1973
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jagielloński Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Katowicach uniwersytet Śląski w Katowicach
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Pachoński, również Lubicz-Pachoński (ur. 8 marca 1907 w Krakowie, zm. 13 sierpnia 1985 tamże) – polski historyk wojskowości XVIII-XIX wieku.

Absolwent historii na UJ, doktorat – 1931, jego mistrzami byli Władysław Konopczyński i Marian Kukiel. Habilitacja na tajnym UW podczas okupacji. Docent UJ – 1945, od 1962 wykładał na WSP w Katowicach. Profesor nadzwyczajny od 1964. Od 1968 pracował na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, od 1973 profesor zwyczajny. Autor kilkuset prac dotyczących powstania kościuszkowskiego i okresu napoleońskiego. W latach 1968–1985 był członkiem komitetu redakcyjnego pisma "Studia i Materiały do Historii Wojskowości"^[1]. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Najważniejszym dziełem J. Pachońskiego jest czterotomowa monografia "Legiony Polskie 1794-1807. Prawda i legenda" (wyd. 1969-1979), której uzupełnieniem jest obszerna biografia "Generał Jan Henryk Dąbrowski (1755-1818)" (wyd. 1981)^[2].

• Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich 1796-1807 autorstwa Jana Pachońskiego

• Halina Górska, Pachoński Jan [w:] Słownik historyków polskich, red. Maria-Prosińska Jackl, Warszawa 1994, s. 388.
• Publikacje Jana Pachońskiego w katalogu Biblioteki Narodowej [1]