Jan Ignacy Lewicki

Jan Ignacy Lewicki
Herb
Rogala
Data śmierci

1788

Ojciec

Kazimierz Lewicki

Dzieci

Samuel Lewicki

Epitafium Ignacego i Marcjanny Lewickich

Jan Ignacy Adam Lewicki[1] herbu Rogala (ur. ?, zm. 1788) – właściciel ziemski, urzędnik w XVIII wieku okresu I Rzeczypospolitej.

Życiorys

Był synem Kazimierza Lewickiego i Antoniny z domu Paszkowskiej.

Pełnił funkcję deputata podlaskiego na Trybunał Koronny (1756)[2]. Sprawował urzędy łowczego lwowskiego (1759), podstarościego wzgl. podstolego (1764), sędziego grodzkiego w Przemyślu (1766), kasztelana inflanckiego od 1769 do 1778, gdy zrezygnował z tej funkcji[2]. Sędzia kapturowy ziemi przemyskiej w 1764 roku[3].

W 1762 zakupił od Branickiego wójtostwo we wsi Hołody[2]. Był dziedzicem majątków ziemskich: Bircza, Nowa Wieś, Leszczawa, Trzcianiec[2].

Osiadł w Sanoku przybywając z Inflant pod koniec okresu panowania Augusta III Sasa[4]. Został pochowany w krypcie kościoła Franciszkanów w Sanoku[5].

Jego pierwszą żoną była Marcjanna Tarnawiecka (zm. 1754, córka stolnika winnickiego), a drugą żoną została Salomea Morska (zm. 1790, wdowa po Józefie Humnickim, łowczym przemyskim)[2]. Z pierwszą żoną miał kilkoro dzieci, w tym Samuela (urzędnik ziemski), Annę wzgl. Joannę Magdalenę (ur. w Sanoku, od 1759 zamężna z podstolicym Michał Błońskim[6], później zamężna z chorążym sanockim Żurowskim)[7]. Jego potomkami byli Bronisław Lewicki (prezes c. k. sądu, tajny radca dworu), Stefan Lewicki (nauczyciel) i Janusz Szuber (poeta).

Samuel Lewicki ufundował rodzicom epitafium w kościele Franciszkanów w Sanoku, wykonane z czarnego marmuru i inskrypcją w języku łacińskim[8].

Przypisy

  1. ↑ Urzędnicy inflanccy XVI-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Krzysztof Mikulski i Andrzej Rachuba. Kórnik 1994, s. 247.
  2. ↑ a b c d e Herbarz polski 1911 ↓, s. 187.
  3. ↑ Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej z archiwum tak zwanego bernardyńskiego w dalszym ciągu Wydawnictwa fundacyi Al. hr. Stadnickiego. Ogłaszane przez Towarzystwo Naukowe we Lwowie. T.23. Lauda sejmikowe wiszeńskie, lwowskie, przemyskie i sanockie 1731-1772, Lwów 1928, s. 446.
  4. ↑ Janusz Szuber: Mojość. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2005, s. 65. ISBN 83-919470-8-4.
  5. ↑ Anna Strzelecka, Janusz Szuber. Moi najbliżsi – zmyślenie i prawda. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 3. Jubileusz Janusza Szubera, s. 77, 2003. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  6. ↑ Michał Błoński h. Biberstein. sejm-wielki.pl. [dostęp 2020-07-12].
  7. ↑ Herbarz polski 1911 ↓, s. 187-188.
  8. ↑ Franciszek Oberc: Pomniki i tablice pamiątkowe Sanoka. Sanok: 1998, s. 42. ISBN 83-909787-1-7.

Bibliografia