Urodził się w rodzinie Franciszka i Pelagii z domu Lipkowskiej. W 1889 został absolwentem gimnazjum w Piotrkowie, później uczęszczał do seminarium duchownego w Warszawie, gdzie zdobył święcenia kapłańskie w 1897[2].
Działalność kapłańska i społeczna w Królestwie Polskim
Albrecht zaczął karierę duchowną jako wikary w Złakowie Kościelnym i Zgierzu, a następnie w 1899 przeniósł się do Łodzi na stanowisko proboszcza. W 1905 założył Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich, od 1918 był patronem łódzkiego okręgu Stowarzyszenia, zaś w 1919 został patronem całego Stowarzyszenia. W latach 1911–1919 był proboszczem parafii św. Kazimierza[3]. Od 1915 wchodził w skład Komitetu Obywatelskiego i zarządu Giełdy Pracy w Łodzi[2]. W wyborach do Rady Miejskiej w Łodzi, przeprowadzonych w styczniu 1917, uzyskał mandat radnego, startując z listy Polskiego Komitetu Wyborczego[4][5].
Działalność kościelna i społeczno-polityczna w II Rzeczypospolitej
W 1919 został nominowany przez kardynała Edmunda Dalbora, na sekretarza archidiecezji warszawskiej do spraw społecznych.
Od 1919 pełnił funkcję rektora Kościoła św. Marcina w Warszawie przy ul. Piwnej 11/9 i pod tym adresem zamieszkiwał. W 1921 został członkiem zarządu Centrali Stowarzyszeń Spożywczych Robotników Chrześcijańskich, w tym okresie był również członkiem kierownictwa Spółdzielni Budowlano – Mieszkaniowej „Zgoda”[2][6]. Startował w wyborach do Senatu w 1922 z listy nr 8 (ChZJN – lista państwowa) i do Sejmu z listy nr 8 (ChZJN) w Łodzi (okręg wyborczy nr 14). W Senacie zasiadał w komisjach: administracyjnej, gospodarstwa społecznego, spraw zagranicznych i wojskowych oraz w podkomisji emigracyjnej. Był także członkiem władz chadecji – od 1920 Rady Naczelnej, od 1921 Komisji Programowej, zaś od 1928 Zarządu Głównego, a w 1929 został członkiem Rady Głównej Stronnictwa. W 1919 otrzymał od Piusa XI odznaczenie Pro Ecclesia et Pontifice, a w 1925 został mianowany tajnym szambelanem papieskim. W połowie lat 20. współzakładał Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy zaś w pracy parlamentarnej referował budżet Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Od 1928 ponownie pełnił funkcję senatora z ramienia chadecji. Był wiceprezesem jej klubu parlamentarnego i członkiem komisji skarbowo-budżetowej. Również w 1928 reprezentował Polskę na Kongresie Katolickich Stowarzyszeń Robotniczych w Kolonii. Był honorowym kanonikiem warszawskim, publikował w czasopiśmie „Pracownik Polski”[2]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 315-5-7)[7].
↑ abcdeMałgorzata Smogorzewska: Posłowie i Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919-1939. Słownik biograficzny. Tom I A-D. Wyd. I. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 1998. ISBN 83-7059-392-5. Brak numerów stron w książce
↑Aneta Stawiszyńska: Łódź w latach I wojny światowej. Wyd. I. Oświęcim: Wydawnictwo „Napoleon V”, 2016, s. 673. ISBN 978-83-65495-27-3.
↑Jacek Majchrowski: Kto był kim w drugiej Rzeczypospolitej. Warszawa: BGW, 1994. ISBN 83-7066-569-1. Brak numerów stron w książce podaje, że Spółdzielnia ta nosiła nazwę Spółdzielni Mieszkaniowej Robotników Chrześcijańskich „Zgoda”.
.JPG)