Był synem kupca Samuela (Stanisława[1]) i Itty z Landauów. Świadectwo dojrzałości otrzymał w gimnazjum w Płocku w 1918[2]. Do 1921 służył jako ochotnik w Wojsku Polskim. Podjął następnie studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył w 1927. Jako doktor wszech nauk lekarskich podjął pracę w I Klinice Chorób Wewnętrznych na UW. W 1929 został zatrudniony w Szpitalu Starozakonnych w Warszawie, od 1941 pracował w tej placówce przeniesionej do getta warszawskiego, z którego udało mu się uciec w 1942. Prowadził badania nad m.in. tyfusem plamistym, opisał objawy ostrej niewydolności nerek związanej z tą chorobą.
W 1945 został lekarzem w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Łódzkiego. W 1948 uzyskał stopień doktora habilitowanego, w 1949 otrzymał tytuł profesora nauk medycznych. W 1949 przeszedł do Akademii Medycznej w Gdańsku, kierował tam klinikami, był prorektorem (1953–1956), a w latach 1953–1956 oraz 1962–1968 rektorem AMG.
↑Jan W. Chojna: Jakub Penson. W: Polski Słownik Biograficzny. T. XXV. Wrocław-Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1980. [dostęp 2017-01-24]. Brak numerów stron w książce
↑Obwieszczenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 listopada 1955 r. Lista osób odznaczonych „Medalem 10-lecia Polski Ludowej” (M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411).
Bibliografia
Zbigniew Machaliński: Penson Jakub. gedanopedia.pl. [dostęp 2024-03-06].