Jacques Feyder

Jacques Léon Louis Frédérix

Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1885 Ixelles, Brabancja, Belgia
Data i miejsce śmierci	24 maja 1948 Rive-de-Prangins, Szwajcaria
Zawód, zajęcie	reżyser filmowy
Multimedia w Wikimedia Commons

Jacques Feyder [IPA: ʒak fede], właściwie Jacques Léon Louis Frédérix (ur. 21 lipca 1885 w Ixelles, zm. 24 maja 1948 w Rive-de-Prangins) – belgijski reżyser filmowy.

Karierę w filmie rozpoczynał podczas I wojny światowej jako reżyser krótkometrażowych filmów zleconych przez wytwórnię Gaumont. Uznanie krytyków i publiczności zdobył w latach 20. XX wieku jako autor adaptacji dzieł literackich: Atlantydy (L’Atlantide, 1921) na podstawie powieści Pierre’a Benoit oraz Crainquebille (1922) według opowieści Anatole’a France’a. Do innych jego znanych filmów z okresu kina niemego należą Twarze dzieci (Visages d’enfants, 1925). Okresowo przebywał również w Stanach Zjednoczonych, gdzie nakręcił ostatni film niemy z Gretą Garbo w roli głównej, Pocałunek (The Kiss, 1929)^[1].

W 1933 roku Feyder powrócił do Francji, gdzie zrealizował kilka filmów istotnych dla francuskiego kina klasycznego. We współpracy ze scenarzystą Charles’em Spaakiem(inne języki) oraz aktorką Françoise Rosay(inne języki) nakręcił dwa filmy utożsamiane z czarnym realizmem poetyckim^[2][3]: Kobiety jego życia (Le Grand jeu, 1934) o legioniście zakochanym w sobowtórce jego dawnej kochanki (podwójna rola Marie Bell), a także Pensjonat Mimoza (Pension Mimosas, 1935) o interesie prowadzonym przez dwóch przyjaciół, któremu zagraża miłość do tej samej kobiety.

Najważniejszym osiągnięciem Feydera jest osadzony w XVII wieku film historyczny Zwyciężyły kobiety (La Kermesse héroïque, 1935), opowieść o flandryjskich kobietach z miasteczka Boom, które wbrew woli tchórzliwych mężów ugaszczają najeźdźców z Hiszpanii i dzięki swojemu pokojowemu nastawieniu chronią miejscowość przed grabieżą. Zwyciężyły kobiety, uhonorowany między innymi nagrodą za reżyserię na Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz nagrodą National Board of Review dla najlepszego filmu zagranicznego, w obliczu wydarzeń II wojny światowej nabrał jednak nowego znaczenia. Reżyserowi zarzucano promowanie kolaboracji z agresorem uosabianym przez III Rzeszę, do którego to tropu prowadził zrealizowany na terenie hitlerowskiego państwa remake filmu (Die klugen Frauen, 1936)^[4]. Po inwazji Niemiec na Francję w 1940 roku reżyser wyjechał do Szwajcarii, gdzie spędził tam resztę życia.