Język aceh

bahsa Acèh / Aceh
بهسا اچيه
Obszar

Indonezja (wyspa Sumatra)

Liczba mówiących

3,5 mln (2000)[1]

Pismo/alfabet

łacińskie (dawniej arabskie – jawi)

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-2 ace
ISO 639-3 ace
IETF ace
Glottolog achi1257
Ethnologue ace
GOST 7.75–97 аче 076
BPS 0001 2
WALS ace
SIL ACE
Występowanie
Ilustracja
Prowincja Aceh w Indonezji
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Wikipedia w języku aceh
Słownik języka aceh
w Wikisłowniku
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język aceh (bahsa Acèh / Aceh, بهسا اچيه‎) – język austronezyjski używany w indonezyjskiej prowincji Aceh na wyspie Sumatra. Posługują się nim Aczinowie. Według danych z 2000 roku ma 3,5 mln użytkowników[1].

Często zaliczany do języków czamskich; niemniej według bardziej konserwatywnej klasyfikacji stanowi gałąź siostrzaną wobec tych języków[2][3].

Ma rozwinięte piśmiennictwo. Współcześnie do zapisu tego języka służy alfabet łaciński[1], natomiast w przeszłości stosowano zmodyfikowany alfabet arabski, zwany jawi[4]. Pierwsze materiały nt. języka aceh, które stworzył K.F.H. van Langen, ukazały się w 1889 r. (gramatyka, podręcznik i słownik). Kolejne opracowanie poświęcone jego gramatyce sporządził Snouck Hurgronje (1900), który zaproponował też wczesną wersję ortografii łacińskiej[5].

Nie jest używany przez wszystkich przedstawicieli młodszego pokolenia. Na obszarach miejskich jest wypierany przez język indonezyjski, który dominuje w edukacji[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Aceh, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2017-08-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
  2. ↑ Marc Brunelle, Historical linguistics of the Chamic languages, [w:] K. Alexander Adelaar, Antoinette Schapper (red.), The Oxford Guide to the Malayo-Polynesian Languages of Southeast Asia, Oxford: Oxford University Press, 2024, s. 143–149, DOI: 10.1093/oso/9780198807353.003.0011, ISBN 978-0-19-880735-3, ISBN 978-0-19-253426-2, OCLC 1449546728 (ang.).
  3. ↑ Marc Brunelle, Joshua Jensen, Chamic languages, [w:] K. Alexander Adelaar, Antoinette Schapper (red.), The Oxford Guide to the Malayo-Polynesian Languages of Southeast Asia, Oxford: Oxford University Press, 2024, s. 455–469, DOI: 10.1093/oso/9780198807353.003.0030, ISBN 978-0-19-880735-3, ISBN 978-0-19-253426-2, OCLC 1449546728 (ang.).
  4. ↑ Oman Fathurahman: Filologi Indonesia: Teori dan Metode. Jakarta: Prenada Media, 2015, s. 128. ISBN 978-623-218-153-3. OCLC 1001307264. [dostęp 2022-09-07]. (indonez.).
  5. ↑ Mark Durie: A Grammar of Acehnese on the Basis of a Dialect of North Aceh. Dordrecht: Foris Publications, 1985, s. 4–5, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 112. ISBN 90-6765-074-9. OCLC 14068919. (ang.).

Bibliografia