Józef Trznadel

Józef Trznadel
Ilustracja
Józef Trznadel (ok. 1926)
Data i miejsce urodzenia

25 września 1883
Korczyna

Data i miejsce śmierci

1 września 1944
Przemyśl

Miejsce zamieszkania

Sanok

Narodowość

polska

Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Trznadel (ur. 25 września 1883 w Korczynie, zm. 1 września 1944 w Przemyślu) – polski urzędnik samorządowy II Rzeczypospolitej.

Grób Józefa Trznadla

Życiorys

Urodził się 25 września 1883 w Korczynie jako syn Wojciecha i Marii z domu Zych[1][2]. Kształcił się w Korczynie, Jaśle, zaś egzamin dojrzałości zdał w Zakładzie Naukowo-Wychowawczym Ojców Jezuitów w Chyrowie[2]. Od 1904 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w 1910 uzyskał absolutorium[2]. Tytuł magistra praw uzyskał w 1933[2]. Przed 1910 podjął pracę w kancelarii adwokackiej dr. Feliksa Czajkowskiego w Krośnie[2]. Od października 1915 do stycznia 1920 był zatrudniony w Fabryce Nafty W. Stawiarski i Spółka z o. p. w Krośnie[2].

W okresie II Rzeczypospolitej pracował w służbie samorządowej[2]. W grudniu 1919 został skierowany do pracy w starostwie powiatu krośnieńskiego, gdzie od 15 stycznia 1920 był kancelistą namiestnictwa[2][3]. W 1922 został przeniesiony do starostwa powiatu starosamborskiego, gdzie był urzędnikiem referendarskim, a po roku został tamże komisarzem powiatowym[2]. W latach 20. był członkiem zarządu ekspozytury powiatowej w Sanoku Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów[4]. 17 października 1925 został mianowany referendarzem w starostwie powiatu sanockiego[1][2]. W 1928 został awansowany na stanowisko wicestarosty powiatu sanockiego, będąc zastępców kolejnych starostów: Stanisława Michałowskiego, Romualda Klimowa, Bolesława Skwarczyńskiego i Wojciecha Buciora[1][2]. Podczas wydarzeń z 6 marca 1930, nazwanych Marszem Głodnych w Sanoku, podjął próby powstrzymania marszu protestujących[5]. Był zastępcą przewodniczącego sanockiego komitetu Zjazdu Górskiego w Sanoku z 1936[6]. Decyzją z 1 lutego 1937 został przeniesiony na stanowisko wicestarosty powiatu rudeckiego[3]. Stamtąd został przeniesiony do Leska, gdzie od 23 marca 1938 był wicestarostą powiatu leskiego[3]. Służbę zakończył po wybuchu II wojny światowej w czasie kampanii wrześniowej 10 września 1939[3]. Wówczas brał udział w ewakuacji leskiego starostwa w stronę wschodnią[3].

Po około miesiącu powrócił do Sanoka[3]. W trakcie okupacji niemieckiej był traktowany przez władze nazistowskie jako zakładnik bezpieczeństwa III Rzeszy[3]. W czasie nadejścia frontu wschodniego w sierpniu 1944 został zraniony odłamkiem pocisku niemieckiego[3]. W dniach od 24 sierpnia do 21 września 1944 był leczony w szpitalu w Przemyślu[3]. Tam zmarł wskutek odniesionych ran 1 września 1944 i został pochowany na cmentarzu komunalnym Zasanie w Przemyślu[3][7].

Od 1911 jego żoną była Katarzyna z domu Guzik, a ich dziećmi byli Celina (ur. 1911, nauczycielka, od 1937 żona inż. Stanisława Bojarczuka[8]), Zbigniew, Józef (1918-1996, pracownik umysłowy)[9][10], Ludmiła (1924-2012, żona Romana Bojarczuka[11])[2]; obie córki wyszły za mąż za braci Bojarczuków. Przed 1939 rodzina Trznadlów zamieszkiwała w dzielnicy Wójtostwo przy ulicy Królewskiej 35[12] (potem posesja przy ulicy Sadowej[3]).

Przypisy

  1. ↑ a b c Spis urzędników i funkcjonariuszów niższych władz administracji ogólnej Województwa Lwowskiego według stanu z dnia 31 grudnia 1930 r.. Lwów: 1931, s. 19.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Edward Zając. Józef Trznadel – wicestarosta sanocki (I). „Zasłużył na chwalebne uznanie”. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, nr 15 (321) z 23 lipca 2004. 
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Edward Zając. Józef Trznadel – wicestarosta sanocki (II). „Cieszył się szacunkiem mieszkańców”. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, nr 16 (322) z 6 sierpnia 2004. 
  4. ↑ Sprawozdanie Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów (Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża) Zarządu Oddziału Wojewódzkiego we Lwowie za rok 1926. Lwów: Polskie Towarzystwo Opieki nad Grobami Bohaterów, 1927, s. 38.
  5. ↑ Dzień 6. III. 1930. roku w Sanoku przeszedł do historii walk klasy robotniczej w Polsce. „Głos Sanowagu”, s. 1, nr 2 (7) z 28 lutego 1955. Sanocka Fabryka Wagonów. 
  6. ↑ Franciszek Znamirowski: Program Zjazdu Górskiego w Sanoku 1936 r. 14–17 sierpnia. Warszawa: 1936, s. 9.
  7. ↑ Wyniki wyszukiwania miejsca pochówku. Józef Trznadel. cmentarzeprzemysl.pl. [dostęp 2016-12-23].
  8. ↑ Księga wtóropisów aktów małżeńskich za lata 1936-1945. T. „K”. Cz. II. Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 92.
  9. ↑ Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych T Tomkiewicz-Tymoczko 1971-1988, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 102). s. 129-136.}
  10. ↑ Józef Trznadel. cmentarzsanok.zetohosting.pl. [dostęp 2022-07-11].
  11. ↑ Stanisław Gacek. Wspomnienie o Romanie Bojarczuku (1912–1996). „Tygodnik Sanocki”. 14 (230), s. 6, 5 kwietnia 1996. 
  12. ↑ Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 95.