Po zakończeniu I wojny światowej rozpoczął naukę w Wilnie[2] i w 1923 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w tym mieście[3]. Studiował filozofię na Uniwersytecie Stefana Batorego, a następnie psychologię i filozofię na Sorbonie we Francji[2] W 1931 r. na Uniwersytecie Wileńskim otrzymał tytuł magistra dzięki pracy zatytułowanej Teoria uczuć u Spinozy[1][2]. Doktorat zatytułowany „Przedstawienie celu a postępowanie” napisał i obronił podczas wojny na tajnym Uniwersytecie Ziem Zachodnich w Warszawie, a potem formalnie w 1945 r. na Uniwersytecie Poznańskim[2]. Sprawował funkcję sekretarza Polskiego Towarzystwa Psychologicznego i przewodniczącego Rady Oddziałowej ZZNP[1]. W 1951 r. zaczął habilitację na Uniwersytecie Poznańskim, lecz przerwał ją z powodu zarządzenia władz[1]. W 1952 r. został uhonorowany najwyższą nagrodą Rektora Uniwersytetu Poznańskiego za szczególne osiągnięcia pedagogiczne i w dziedzinie organizacji nauki i nauczania[1]. Od 1954 r. był kierownikiem Zespołu Katedry Psychologii na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W tym samym roku również mianowano go na profesora nadzwyczajnego tej uczelni[1]. W późniejszym okresie zajmował się badaniem zagadnień psychofizjologicznych w oparciu o prace Pawłowa i jego szkoły. Zmarł 30 maja 1972 r.[2]
