Józef Kapciuk

Józef Kapciuk
Ilustracja
pułkownik dyplomowany artylerii pułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1891
Wilno

Data i miejsce śmierci

11 października 1968
Los Angeles

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Kwatera Główna Naczelnego Wodza

Stanowiska

dowódca broni pancernych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Józef Kapciuk (ur. 24 listopada 1891 w Wilnie, zm. 11 października 1968 w Los Angeles) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 24 listopada 1891 w Wilnie[1]. Ukończył II Gimnazjum w Wilnie[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. 1 czerwca 1919 został dowódcą II dywizjonu 2 pułku artylerii ciężkiej Legionów[3]. Został awansowany do stopnia majora. W 1923 służył w 17 pułku artylerii polowej w garnizonie Gniezno (wówczas urodził mu się syn)[4]. Z dniem 1 listopada 1925 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu 1925/27. 28 października 1927, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. 21 stycznia 1930 został przeniesiony do 7 pułku artylerii lekkiej w Częstochowie na stanowisko dowódcy pułku[6]. 17 grudnia 1933 został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7][8]. Obowiązki dowódcy pułku pełnił do kwietnia 1937. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Broni Pancernych MSWojsk. w Warszawie na stanowisku I zastępcy dowódcy[9]. Był w składzie czasopisma „Przegląd Wojsk Pancernych”, wydawanego od 1938.

Od 1 września 1939 pełnił służbę w Kwaterze Głównej Naczelnego Wodza na stanowisku naczelnego dowódcy broni pancernych[10]. 14 września, z polecenia Naczelnego Wodza, wyjechał z Włodzimierza Wołyńskiego do Lwowa z zadaniem organizowania kolumn samochodowych dla Frontu Południowego. Od 15 września zajmował się ściąganiem oddziałów i służb broni pancernych na przedmoście rumuńskie. 17 września był ze swoim sztabem w Kosowie. Następnego dnia przekroczył granicę z Rumunią[11].

Po kapitulacji Polski przedostał się na Zachód i wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Został dowódcą III dywizjonu pociągów pancernych, wyposażonego w pociągi pancerne: „B”, „M” i „H”.

W latach 50. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych.

Ordery i odznaczenia

17 stycznia 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[15].

Przypisy

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-03]..
  2. ↑ Absolwenci II Wileńskiego Gimnazjum w 1910 r.. [dostęp 2015-03-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
  3. ↑ Strutyński 1930 ↓, s. 6.
  4. ↑ Z urzędu stanu cywilnego. Urodzenia. „Lech”, s. 3, Nr 266 z 22 listopada 1923. 
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 20.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 8.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 18 grudnia 1933, s. 301.
  8. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 157.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 436.
  10. ↑ Szubański 1989 ↓, s. 59, 125, 293.
  11. ↑ Szubański 1989 ↓, s. 251.
  12. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  13. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia i administracji wojska”.
  14. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-03]..
  15. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-09-03]..

Bibliografia