PROFILPELAJAR.COM

It Only Happens Every Time
	Wykonawca albumu studyjnego
	Moniki Zetterlund, Thada Jonesa oraz Orkiestry Mela Lewisa
Wydany	4 stycznia 1978
Nagrywany	20-23 sierpnia 1977
Gatunek	jazz
Długość	36:12 (LP)
Wydawnictwo	EMI, Inner City Records
Producent	Gunnar Lindqvist
	Oceny
	AllMusic ;
	Album po albumie

It Only Happens Every Time – longplay szwedzkiej piosenkarki Moniki Zetterlund, amerykańskiego trębacza jazzowego Thada Jonesa oraz Orkiestry Mela Lewisa (występujących ówcześnie jako big-band pod nazwą Thad Jones/Mel Lewis Orchestra), nagrany w ciągu czterech dni od 20 do 23 sierpnia 1977 roku w Helsinkach i Sztokholmie, wydany 4 stycznia 1978 roku nakładem wydawnictw muzycznych EMI oraz Inner City Records^[2]^[3].

Do współpracy przy tworzeniu albumu zaproszono amerykańskiego saksofonistę barytonowego Peppera Adamsa, saksofonistę i flecistę Jerry’ego Dodgiona oraz gitarzystę basowego Rufusa Reida^[4]. Album wyprodukował Gunnar Lindqvist, zaś za jego miksowanie odpowiadał Gunnar Lööf^[4].

Album doczekał się swojej reedycji, wydanej w Szwecji w 1997 roku^[4].

Lista utworów

Opracowano na podstawie materiału źródłowego^[5].

Strona A

1.	„It Only Happens Every Time” (muz. Thad Jones, sł. Claude Stephenson)	5:07

2.	„Long Daddy Green” (muz. Dave Frishberg, sł. Blossom Dearie)	3:35

3.	„Silhouette” (muz. Lars Gullin, sł. Claude Stephenson)	4:25

4.	„He Was Too Good to Me” (muz. Richard Rodgers, sł. Lorenz Hart)	5:00

		18:07

Strona B

1.	„The Groove Merchant” (muz. Jerome Richardson, sł. Claude Stephenson)	4:02

2.	„Love to One Is One to Love” (muz. Thad Jones, sł. Claude Stephenson)	4:12

3.	„Happy Again” (muz. Lars Gullin, sł. Claude Stephenson)	4:15

4.	„The Second Time Around” (muz. Jimmy Van Heusen, sł. Sammy Cahn)	5:36

		18:05

Recenzja albumu

Ken Dryden w recenzji opublikowanej na łamach AllMusic przyznał wydawnictwu zaledwie dwa i pół na pięć punktów, chwaląc precyzyjne frazowanie wokalistki przy jednoczesnej krytyce stylu wokalnego, który nie zawsze pasował do muzyki granej przez big-band^[1]. Recenzent zaznaczył jednak, iż „ogólnie rzecz biorąc jest to dobry, choć mało istotny album”^[1].