Latem 1942 ewakuowana ze Stalingradu do Baszkirii, gdzie spędziła resztę okresu wojennego[1]. Od 1947 r. mieszkała z rodziną w rejonie Workuty, gdzie podjęła zaoczne studia chemiczne w filii Uniwersytetu Leningradzkiego Od 1949 kontynuowała naukę w Leningradzie na studiach dziennych, kończąc je w 1953 r.[1] Ponieważ jej ojciec był w 1938 r. skazany na osiem lat łagru jako wróg ludu, po studiach otrzymała nakaz pracy w Kotłasie (w 1953 r.[2]), gdzie pracowała jako nauczycielka chemii, a potem wykładała w zaocznej filii instytutu kolejnictwa[3].
Na emeryturze zaczęła działać w organizacji Sowiest (była współzałożycielką, a następnie przewodniczącą Sowiesti w Kotłasie[1]), zajmującej się dokumentacją i badaniem represji stalinowskich na rosyjskiej europejskiej Północy, zwłaszcza w obwodzie archangielskim oraz upamiętnieniem ich ofiar[3][4] i będącą jedną z organizacji wchodzących w skład Memoriału[5]. Z inicjatywy Dubrowiny powstały pomniki w miejscach miejsc zesłań lub łagrów, m.in. w Kotłasie na cmentarzu Makaricha w Solwyczegodsku i Jareńsku[4], w tym około 10 pomników poświęconych polskim zesłańcom i łagiernikom[2]. Opublikowała szereg artykułów naukowych i popularyzatorskich poświęconych zesłaniom i łagrom w rejonie archangielskim[1].
↑Monitor Polski Warszawa, dnia 7 maja 2013 r., Poz. 345 [isap.sejm.gov.pl/Download;jsessionid...?id=WMP20130000345...2] (nazwisko zapisane jako Dubrovina)
.JPG)