Igor Kiriłłow

Igor Kiriłłow
Игорь Анатольевич Кириллов
Ilustracja
Igor Kiriłłow (2019 r.)
generał porucznik generał porucznik
Pełne imię i nazwisko

Igor Anatoljewicz Kiriłłow

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1970
Kostrom

Data i miejsce śmierci

17 grudnia 2024
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1987–2024

Siły zbrojne

Armia Radziecka
Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej

Formacja

Wojska Obrony Radiologicznej, Chemicznej i Biologicznej

Główne wojny i bitwy

inwazja Rosji na Ukrainę †

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Federacji Rosyjskiej
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” III klasy Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Aleksandra Newskiego (Federacja Rosyjska) Order „Za zasługi wojskowe” Medal Orderu „Za zasługi dla Ojczyzny” II klasy

Igor Anatoljewicz Kiriłłow (ros. Игорь Анатольевич Кириллов; ur. 13 lipca 1970 w Kostromie, zm. 17 grudnia 2024 w Moskwie) – rosyjski wojskowy, generał porucznik.

Życiorys

Urodził się 13 lipca 1970 r.[1] w Kostromie[2]. W 1987 r. wstąpił do Armii Radzieckiej[3]. W okresie od 1991 do 1995 r. służył jako dowódca plutonu w Zachodniej Grupie Wojsk w Niemczech oraz w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. Uczęszczał do kostromskiej Wyższej Wojskowej Szkoły Wojsk Chemicznych, którą ukończył w 2007 r.[2] Sukcesywnie awansował, zajmując kolejne stanowiska, od dowódcy kompanii po dowódcę brygady w Wojskach Ochrony Radiologicznej, Chemicznej i Biologicznej[3]. Generał porucznik Sił Zbrojnych Rosji[2].

Od 2014 r.[3] był komendantem akademii szkolącej żołnierzy Wojsk Ochrony Radiologicznej, Chemicznej i Biologicznej. W 2017 r. został dowódcą Wojsk Ochrony Radiologicznej, Chemicznej i Biologicznej[4]. W 2018 r. bronił Rosji przed oskarżeniami o wspólne z Syrią niszczenie dowodów i utrudnianie dostępu do miejsca użycia broni chemicznej przeciw cywilom w Dumie[1].

Na początku inwazji na Ukrainę oskarżył Ukrainę o budowę tzw. brudnej bomby. Później zaś wielokrotnie publicznie oskarżał Stany Zjednoczone o prowadzenie w Ukrainie programu budowania broni biologicznej skierowanej przeciw Rosji. Został był też obłożony sankcjami krajów Zachodu za jego działalność związaną z funkcjonowaniem wojsk chemicznych[4].

Zginął 17 grudnia 2024 r., kiedy pod jego apartamentowcem na Prospekcie Riazańskim w Moskwie wybuchła bomba zamontowana w elektrycznej hulajnodze. Jeszcze tego samego dnia ukraińskie media informowały, że Służba Bezpieczeństwa Ukrainy zabiła Kiriłłowa w operacji specjalnej, gdyż miał być zamieszany w wielokrotne użycie broni chemicznej przeciwko Ukraińcom[4]. Dzień wcześniej ukraińska prokuratura in absentia postawiła go w stan oskarżenia za używanie zakazanej broni chemicznej w Ukrainie, czemu Rosja zaprzecza[5]. Za przeprowadzenie zamachu na Kiriłłowa rosyjskie służby zatrzymały 29-letniego Uzbeka, który został zrekrutowany przez ukraińskie służby obietnicą wypłaty 100 tys. dolarów nagrody i wyjazdu do Europy[6].

Życie prywatne

Był żonaty, miał dwóch synów[2].

Wybrane odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. a b General Igor Kirillov, the Russian chemical weapons chief and propagandist assassinated by Ukraine [online], The Kyiv Independent, 17 grudnia 2024 [dostęp 2024-12-18] (ang.).
  2. a b c d Igor Kirillov: Who was 'assassinated' Russian general who helped deploy 'barbaric' weapons in Ukraine? [online], Sky News [dostęp 2024-12-18] (ang.).
  3. a b c Telegraph Obituaries, Igor Kirillov, senior Kremlin figure accused of deploying chemical weapons in Ukraine, „The Telegraph”, 17 grudnia 2024, ISSN 0307-1235 [dostęp 2024-12-18] (ang.).
  4. a b c Marta Urzędowska, Ukraińskie służby: Zabiliśmy rosyjskiego generała. Kiriłłow był zbrodniarzem, gazował Ukraińców [online], wyborcza.pl, 17 grudnia 2024 [dostęp 2024-12-18] (pol.).
  5. Michael Howie, Josh Salisbury, Russia vows revenge on Ukraine after general killed in Moscow with e-scooter bomb [online], The Standard, 18 grudnia 2024 [dostęp 2024-12-18] (ang.).
  6. Russia’s FSB detains Uzbek citizen for committing terrorist attack that killed Russian general [online], azertag.az [dostęp 2024-12-18] (ang.).
  7. Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2024-12-29]