IBM Simon

Ten artykuł dotyczy telefonu komórkowego z dotykowym ekranem i PDA. Zobacz też: inne znaczenia.
IBM Simon Personal Communicator
Ilustracja
Producent

Mitsubishi Electric

Data premiery

1994

Wymiary

200 × 64 × 38 mm

Masa

510 g

System operacyjny

Datalight ROM-DOS

Wyświetlacz

4,5 × 1,4" (114 × 36 mm), 160 × 293 pikseli, monochromatyczny podświetlany LCD

Procesor

Vadem 16 MHz, 16-bitowy, kompatybilny z x86

Pamięć

1 MB

Standardowa bateria

7.5V NiCad

Komunikacja

2400 bps modem kompatybilny ze standardem Hayes, złącze 33-pinowe, faks 9600 bit/s, port I/O, PCMCIA typu II

Multimedia w Wikimedia Commons

IBM Simon Personal Communicator (krócej: IBM Simon) – telefon komórkowy z dotykowym ekranem i PDA, zaprojektowany i opracowany przez International Business Machines Corp. (IBM) i produkowany na podstawie umowy przez Mitsubishi Electric. BellSouth Cellular Corp. rozprowadzało Simony w Stanach Zjednoczonych w okresie między sierpniem 1994 i lutym 1995, sprzedając 50 000 sztuk. Simon Personal Communicator był pierwszym telefonem komórkowym łączącym funkcje telefonu i palmtopa w jednym urządzeniu.

Historia

IBM zaprezentowało prototyp urządzenia o nazwie kodowej „Angler” 23 listopada 1992 roku na targach komputerowych i technologicznych COMDEX w Las Vegas (Nevada, Stany Zjednoczone). Prototyp był połączeniem telefonu komórkowego i palmtopa, pozwalając użytkownikowi na wykonywanie i odbieranie połączeń telefonicznych, faksów, wiadomości e-mail i stron komórkowych. Oferował nie tylko wiele funkcji PDA, m.in. kalendarz, książkę adresową i notatnik, ale także inne aplikacje, takie jak mapy i wiadomości. Uczestnicy i prasa na COMDEX-ie okazali znaczne zainteresowanie urządzeniem. Dzień po debiucie Anglera, dziennik USA Today na pierwszej stronie sekcji Finanse umieściło zdjęcie przedstawiające Franka Canova, od głównego inżyniera IBM i wynalazcę smartfona[1][2], trzymającego najnowszy prototyp[3][4][5].

Kierownictwo BellSouth nadało ukończonemu produktowi jego ostateczną nazwę, „Simon Personal Communicator”, przed jego publicznym debiutem na Wireless World Conference w listopadzie 1993 roku[3]. Firma planowała rozpocząć sprzedaż Simona w maju 1994 roku, ale z powodu problemów z oprogramowaniem urządzenia, Simon nie był dostępny dla konsumentów do 16 sierpnia 1994 roku. BellSouth Cellular początkowo oferował Simona w 15 stanach za 899 $ w dwuletnim abonamencie lub 1099 $ bez abonamentu. Później obniżono cenę do 599 $ w dwuletnim kontrakcie[6][7].

Firma BellSouth Cellular sprzedała około 50 000 sztuk w ciągu sześciu miesięcy dostępności produktu na rynku[3].

Mimo że termin „smartfon” nie istniał do 1995 roku, ze względu na funkcje i możliwości Simona, jest on uważany za pierwszego smartfona[3][8][9][10].

IBM Simon Personal Communicator zawierał dopasowane ochronne skórzane etui

Funkcje

W dodatku do jego zdolności nawiązywać i odbierać połączenia za pomocą telefonu komórkowego, Simon był również w stanie wysyłać i odbierać faksy, pocztę e-mail oraz pełnił rolę pagera. Simon oferował wiele aplikacji, w tym książkę adresową, kalendarz, terminarz, kalkulator, zegar światowy, elektroniczny notatnik, odręczne adnotacje oraz standardowe i przewidujące klawiatury ekranowe dla rysika[11].

Akcesoria

Wikipedia:Weryfikowalność
Ta sekcja od 2021-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Każdy Simon był wyposażony w stację ładowania, dwa akumulatory niklowo-kadmowe i skórzane etui. Opcjami były: karta pager PCMCIA opracowana przez firmę Motorola, kabel z adapterem RS232 do użytku z PC-Link w celu dostępu do plików z komputera oraz adapter RJ11, umożliwiający połączenia głosowe i tekstowe, przez linie naziemne POTS. Adapter RJ11 pozwalał użytkownikom obniżyć kosztowne rachunki komórkowe lub wykonywać połączenia w miejscach bez zasięgu sieci komórkowej w 1994 roku.

System operacyjny i aplikacje

Simon używał systemu plików od Datalight ROM-DOS wraz z kompresją plików od Stac Electronics. IBM stworzyło dla urządzenia unikatowy dotykowy interfejs użytkownika dla Simona; tryb DOS nie istniał[6]. Warstwa interfejsu użytkownika dla Simona była znana jako Navigator[12].

Simon mógł zostać ulepszony o możliwość uruchomiania aplikacji firm trzecich poprzez podłączenie karty PCMCIA lub po pobraniu aplikacji do pamięci wewnętrznej telefonu.

PDA Dimensions stworzyło aplikację „DispatchIt”, jedyną aplikację firmy trzeciej opracowaną dla Simona. Był to wczesny poprzednik „pulpitu zdalnego”[13]. Aplikacja DispatchIt kosztowała 2999 $ za oprogramowanie na PC i 299 $ za każdego klienta na Simona[14].

Przypisy

  1. ↑ Woyke, Elizabeth (2014).
  2. ↑ „US Patent 5537608”.
  3. ↑ a b c d Sager, Ira (June 29, 2012).
  4. ↑ Schneidawind, John (November 23, 1992).
  5. ↑ Bradner, Erin (July 21, 2011).
  6. ↑ a b O’Malley, Chris (December 1994).
  7. ↑ „IBM’s Plans to Ship Simon Put On Hold for Time Being”.
  8. ↑ Ericsson GS88 Preview. [dostęp 2016-09-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-03)].
  9. ↑ Penelope Box. stockholmsmartphone.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-03)].
  10. ↑ Savage, Pamela (January 1995).
  11. ↑ Simon Says „Here’s How!”.
  12. ↑ US patent 5537608, Brent A. Beatty; Francis J. Canova, Jr. & Charles S. Lanier et al., „Personal communicator apparatus”, issued July 19, 1996, assigned to International Business Machines Corporation.
  13. ↑ BellSouth Cellular Corporation (March 9, 1995).
  14. ↑ Polishuk, Paul, ed.