Jego poprzednikiem był „Hustler Newsletter” – tani biuletyn sieci barów ze striptizem w Ohio. Ze względu na swój odważny charakter, publikacje w magazynie stały się elementem procesu obalania tabu obyczajowego w Stanach Zjednoczonych. W roku 1988 jedna z publikacji w „Hustlerze” stała się przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Najwyższego na temat granic wolności słowa, gwarantowanej przez pierwszą poprawkę do amerykańskiej Konstytucji[1].
Na początku 1983 roku „Hustler” opublikował materiał pornograficzny przedstawiający kobietę gwałconą przez mężczyzn na stole bilardowym. Po tym, jak 6 marca 1983 w barze w New Bedford doszło do zbiorowego gwałtu mężczyzn na kobiecie na stole bilardowym, „Hustler” opublikował kolejny materiał pornograficzny, stylizowany na pocztówkę. Zdjęcie przedstawiało nagą kobietę z rozłożonymi nogami siedzącą na stole bilardowym. Było opatrzone podpisem „Witamy w New Bedford”[2].
Edycje zagraniczne
Obecnie, oprócz oryginalnej wersji amerykańskiej, istnieją także zagraniczne edycje miesięcznika.
Edycja polska
Pierwszy numer polskiej edycji miesięcznika „Hustler” ukazał się w lutym 1999 w Krakowie. W skład redakcji weszli: Tadeusz Jasiński (red. naczelny), Kazimierz Lubiński (sekretarz), Katarzyna Turaj-Kalińska (red. literacki), Jacek Dembosz (red. artystyczny). Pismo istniało do marca 2000, wówczas odbiegało od wersji oryginalnej. Ponownie pojawiło się na rynku w 2002, a jego redaktorem został Tomasz Borowiecki, natomiast wśród współpracowników znaleźli się m.in. Ludwik Stomma, Krzysztof Skiba[3] i Piotr Ikonowicz[4]. Ukazywało się do 2012[5].
Erotic Movie Award
Podczas Złotego Wieku Pornografii, a przed wejściem do branży filmowej, „Hustler” był jednym z dwóch magazynów, które przyznawały nagrody dla filmów erotycznych dla dorosłych, drugim był Adam Film World. Nagrody przyznano na podstawie kart do głosowania fanów wydrukowanych w publikacji. Ogłaszając swoje trzecie doroczne nagrody, magazyn powiedział: „Nagrody Hustlera w dziedzinie filmów erotycznych mają na celu nagrodzenie doskonałości w branży filmów erotycznych, a tym samym zachęcenie szybko zarabiających twórców przeciętności do uporządkowania swoich występów lub wycofania się z biznesu”[6]. Zaprzestano nominować do nagród pod koniec lat osiemdziesiątych.
↑Terror, Torture and Resistance. W: Andrea Dworkin: Life and Death. Unapologetic Writings on the Continuing War Against Women. Nowy Jork: The Free Press, 1997, s. 116. ISBN 0-684-83512-6. (ang.).
