W 1935 roku został pracownikiem chińskiego przedstawicielstwa w Ankarze, następnie od 1937 roku był pierwszym sekretarzem ambasady chińskiej w Wiedniu. Po Anschlussie Austrii ranga chińskiej misji dyplomatycznej uległa obniżeniu, zaś Ho w maju 1938 roku został mianowany konsulem generalnym[1]. Po wydarzeniach nocy kryształowej zaangażował się w niesienie pomocy Żydom, wbrew kategorycznemu zakazowi chińskiego ambasadora w Berlinie (rząd Czang Kaj-szeka dbał wówczas o dobre relacje z III Rzeszą), załatwiając chętnym wizy umożliwiające podróż do Szanghaju, dzięki którym mogli opuścić terytorium Niemiec[1][2]. Do czasu odwołania go ze stanowiska w maju 1940 roku wystawił kilka tysięcy takich dokumentów[1] – Eric Saul szacował, że mogło ich być nawet 10 tysięcy[2]. Osoby, które skorzystały z wiz, wyjechały do różnych krajów, głównie Palestyny, Filipin i Stanów Zjednoczonych[2].
Po zwycięstwie komunistów w wojnie domowej w 1949 roku ewakuował się wraz z rządem Republiki Chińskiej na Tajwan. Pracował w przedstawicielstwach dyplomatycznych w Egipcie, Meksyku, Boliwii i Kolumbii. Po przejściu na emeryturę w 1973 roku osiadł w San Francisco[1]. W 1990 roku ukazały się drukiem jego wspomnienia pt. My Forty Years as a Diplomat[1].
↑ abcdefghiPaul R. Bartrop: Resisting the Holocaust: Upstanders, Partisans, and Survivors. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2016, s. 102–104. ISBN 978-1-61069-878-8.
↑ abcPaul. B. Trescott: German economics and China: List, Marx and others. W: The Diffusion of Western Economic Ideas in East Asia. edited by Malcolm Warner. London: Routledge, 2017, s. 192. ISBN 978-1-138-92524-3.
.jpg)