W 1925 r. ukończył Kurs Szkoły Piechoty dla Podoficerów Zawodowych w Komorowie i 14 października 1925 r., na własną prośbę, został skierowany do Bydgoskiej Szkoły Pilotów, którą ukończył w 1926 r. i pozostał w niej jako instruktor. 17 lipca 1931 r. otrzymał przydział do 55 eskadry liniowej5 pułku lotniczego w Lidzie[1]. W 1936 r. otrzymał przydział do eskadry ćwiczebnej pilotażu i został wybrany szefem korpusu podoficerskiego 5 pl. 4 listopada 1936 r. zawarł związek małżeński w Aleksandrowie Kujawskim z Jadwigą z domu Zielińską[1]. W kwietniu 1939 r. został oficerem technicznym Eskadry Treningowej, przemianowanej następnie na Ośrodek Szkolenia Pilotażu nr 1[2].
W kampanii wrześniowej nie brał udziału w walkach. Po ataku ZSRS na Polskę ewakuował się 18 września samolotem PWS-26 na teren Łotwy, gdzie został internowany[1]. Przebywał w obozach w Dźwińsku, Litene, Lilaste. Po zajęciu państw bałtyckich przez ZSRS został wywieziony do obozu koło Murmańska, gdzie brał udział w budowie linii kolejowej[1].
Tu otrzymał numer służbowy 794924 RAF[3] i został skierowany na szkolenie do 25. (Polskiej) Szkoły Pilotażu Początkowego w Hucknall. Następnie został skierowany do 16. Szkoły Pilotażu Podstawowego w Newton na kurs zaawansowanego pilotażu. W marcu 1944 r. odbył szkolenie w bazie RAF Sutton Bridge. Po jego ukończeniu otrzymał 18 kwietnia 1944 r. przydział do 229 Grupy Transportowej[1]. Przez Kair dotarł na lotnisko Mauripur koło Karaczi, gdzie służył jako pilot rozprowadzający. We wrześniu 1944 r. został przydzielony jednostki 23 Ferry Control w bazie Nagpur. 1 września 1945 r. odbył ostatni lot w tej jednostce i został przydzielony do polskiego oficera łącznikowego przy Transport Command. 15 września wrócił do Wielkiej Brytanii, 5 czerwca 1947 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Po demobilizacji w 1949 r. pozostał w Wielkiej Brytanii, do której sprowadził z kraju żonę Jadwigę oraz córkę Krystynę. Zmarł 9 listopada 1970 r.[4] w Londynie, 14 listopada został pochowany na Great Northarn Cemetery w Londynie[5].
↑ abcdefZbigniew Charytoniuk, Wojciech Zmyślony: Hilary Kielek jeden z instruktorów. „Lotnictwo z szachownicą”. 2/2013, s. 30-33. Wrocław: Wydawnictwo Sanko. ISSN1643-5702.
↑ abcRobert Kielek: Chorąży pilot Hilary Kielek (1901-1970) - lotnik zapomniany. „Na sieradzkich szlakach”. 4/104/2011/XXVI, s. 49-50. Sieradz: Oddział PTTK w Sieradzu. ISSN1232-2695.
↑Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 279. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC276981965.
.svg){kind=small}
