Hilaire Joseph Pierre Belloc (ur. 27 lipca 1870 w La Celle koło Paryża, zm. 16 lipca 1953 w Guildford) – pisarz angielski pochodzenia francuskiego, przedstawiciel nurtu katolickiego w literaturze angielskiej[1]. Młodszy brat pisarki Marie Belloc Lowndes[2].
Życiorys
Jego matka Elżbieta Rayner Parkes (1829-1925) była pisarką i prawnuczką angielskiego chemika Josepha Priestleya. W 1867 roku wyszła za mąż za prawnika Louisa Belloca, syna francuskiego malarza Jean Hilaire'a Belloca. W 1872 roku, pięć lat po ich ślubie, Louis zmarł. Wdowa z dziećmi powróciła do Anglii.
Po zdobyciu wykształcenia w szkole Johna Henry’ego Newmana w Edgbaston, Birmingham, Belloc odbył służbę wojskową jako obywatel francuski, w pułku artylerii w pobliżu Toul[3] w 1891 roku. Po służbie wojskowej Belloc przystąpił do Balliol College w Oksfordzie[1], jako stypendysta historii. Po uzyskaniu dyplomu z wyróżnieniem w historii, nigdy nie stracił miłości do Balliol, co ilustruje jego wiersz, "Balliol mnie, Balliol karmiła mnie / Cokolwiek nie dała mi jeszcze raz".
W 1896 roku ożenił się z Elodie Hogan, rodowitą Amerykanką[3]. W 1902 naturalizował się w Wielkiej Brytanii[1]. W 1906 roku kupił ziemię i dom o nazwie King’s Land w Shipley, West Sussex, gdzie zamieszkał z rodziną. Elodie i Belloc mieli pięcioro dzieci. Elodie zmarła w 1914[3] w wyniku powikłań z grypy. Belloc nosił po niej żałobę do końca życia, zachowując jej pokój dokładnie takim, jakim go zostawiła, umierając[4]. W latach 1906–1910 poeta był członkiem brytyjskiego parlamentu[1].
Jego syn Ludwik został zamordowany w 1918 roku podczas służby w Royal Flying Corps w północnej Francji[1]. Belloc umieścił tablicę pamiątkową w katedrze, w niedalekim Cambrai. Znajduje się w tej samej części katedry, co słynna ikona Matki Bożej z Cambrai.
Belloc doznał udaru mózgu w 1941 roku i nigdy już nie odzyskał pełni sił[4]. Zmarł w dniu 16 lipca 1953 w Guildford, Surrey, w wyniku upadku jakiego doznał na terenie swojej posiadłości. Pochowany został w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia w West Grinstead[4], gdzie regularnie chodził na nabożeństwa. Ceremonię pogrzebową sprawował ks. Ronald Knox[4].
Poglądy
Z wykształcenia był historykiem[1]. Zaprzyjaźniony był z Gilbertem Chestertonem[1], z którym wspólnie publikował i występował przeciwko m.in. George’owi Bernardowi Shawowi i Herbertowi Wellsowi[1]. Najprawdopodobniej przyczynił się do konwersji Chestertona na katolicyzm[3]. Jego poglądy były uznawane za kontrowersyjne[5]. On jednak nic sobie nie robił z opinii innych[3]. Był krytycznie nastawiony do idei zarówno kapitalistycznych, jak i socjalistycznych, odrodzenie współczesnego mu społeczeństwa widział w powrocie do katolicyzmu i myśli średniowiecznej. Był jednym z twórców dystrybucjonizmu.
Twórczość
Belloc był autorem 153 książek[4], m.in. szkiców podróżniczych (The Path to Rome, 1902, powieść autobiograficzna), powieści politycznych (Emmanuel Burden, 1904; A Change in the Cabinet, 1909).
Do pism historyczno-politycznych o kierunku nacjonalistyczno-katolickim: „A General Sketch of the European War” (1915—16, 2 cz.), „Europe and the Faith” (1920), „The Jews” (1922), „How the Reformation Happened” (1928), „A History of England” (1925 n., 5 t.),
Belloc był autorem książek biograficznych[6]: Dantona, RobesPierre’a, Napoleona (1932), Cromwella (1931), „Joan of Arc” (1929), „Survivals and New Arrivals” (1929), „Wolsey” (1930), „Richelieu” (1930), „Cranmer” (1931), „The Post-Master General” (1932), „Charles the First” (1933).
Do jego poezji należą: „The Bad Child's Book of Beasts” (1896), „Collected Poems” (1924). Był autorem satyr: (np. „The Mercy of Allah”, 1922). Wyrazem jego katolickiego światopoglądu jest Ballada do Matki Boskiej Częstochowskiej[4], przełożona na język polski przez Jerzego Pietrkiewicza[7]. Jego najpopularniejszym wierszem jest zapewne Tarantella[6], napisana dla Mirandy Mackintosh[8]. Pisał również poezje i utwory dla dzieci[4]. Studia o nim: Władysław Tarnawski „Z Anglii współczesnej” (1926).
Papież Pius XI odznaczył Belloca Krzyżem Wielkim Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego w uznaniu jego zasług dla katolicyzmu[3].
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
.jpg)
