Był zawodnikiem AZS Wrocław, w którego barwach sięgnął po mistrzostwo Polski w 1948 i 1950 oraz wicemistrzostwo w 1949, a następnie Gwardii Wrocław, z którą był wicemistrzem (1952, 1954, 1955) i brązowym medalistą (1953, 1956) mistrzostw Polski.
W latach 1948–1957 wystąpił 48 razy w reprezentacji Polski. Debiutował 28 lutego 1948 w pierwszym w historii meczu polskiej reprezentacji (z Czechosłowacją). Wystąpił m.in. w I mistrzostwach świata w 1949 (5 m.) oraz II mistrzostwach świata w 1952 (7 m.), a także mistrzostwach Europy w 1950 (6 m.). Po 1952 w kadrze narodowej grał sporadycznie, po raz ostatni 21 września 1957 w meczu z Węgrami, w którym jako reprezentacja Polski wystąpiła reprezentacja Wrocławia.
Na początku 1952 otrzymał tytuł mistrza sportu[1].
Uprawiał także lekkoatletykę i w 1946 zajął 4. miejsce w dziesięcioboju na Mistrzostwach Polski[2].
Kariera dydaktyczna
W 1947 otrzymał indeks nr 1 Studium Wychowania Fizycznego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu i Politechniki Wrocławskiej, które ukończył z pierwszym rocznikiem absolwentów w 1949. Od 1955 był adiunktem w Zakładzie Gier Sportowych Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, a w latach 1976–1985 kierował Zakładem Turystyki i Rekreacji Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.
↑Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920–2007. Konkurencje męskie. Szczecin - Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6. Brak numerów stron w książce
