Hosmer przy pomniku Thomasa Harta Bentona, ok. 1861–1862
Urodziła się 9 października 1830 roku w Watertown[1], w rodzinie lekarza Hirama Hosmera i Sarah Gran[2]. Po śmierci matki i rodzeństwa na gruźlicę[3] Harriet została wychowana przez ojca, który zapewnił jej szerszy rozwój intelektualny i fizyczny, niż zwyczajowo przyjęto dla dziewcząt z klasy średniej[2]. Młoda Harriet była znana w swym środowisku z odwagi i niekonwencjonalnego zachowania, przejawiającego się m.in. zainteresowaniem aktywnością fizyczną na wolnym powietrzu, w tym jazdą konną i strzelaniem[2]. Rzeźbą zainteresowała się podczas nauki w szkole żeńskiej w Lenox[4]. Po powrocie do domu w 1849 roku pobierała lekcje u artysty neoklasycystycznego Petera Stephensona[4].
Zachęcona przez aktorkę Fanny Kemble do rozwijania talentu rzeźbiarskiego, stworzyła w domu własną pracownię[1]. Jako początkująca artystka postanowiła studiować anatomię, jednak jej podania zostały odrzucone przez uczelnie medyczne z okolic Bostonu[2], ponieważ nie przyjmowano kobiet na ten kierunek[4]. Finalnie rozpoczęła naukę anatomii w Washington University in St. Louis[2]. W 1852 roku, po powrocie ze studiów w rodzinne strony, wykonała pierwszą rzeźbę z marmuru: popiersieHesper, the Evening Star[4], po czym wyjechała do Rzymu, gdzie rozwijała się w pracowni brytyjskiego rzeźbiarza Johna Gibsona[1][4].
We Włoszech Hosmer należała do kręgu wykształconych, niezależnych zawodowo przyjaciółek aktorki Charlotte Cushman[2]. Utrzymywała stosunki z Emmą Stebbins, Vinnie Ream Hoxie, Robertem i Elizabeth Barrett Browning, Nathanielem Hawthornem czy Williamem Wetmore’em Story[4]. Wkrótce rzeźby przyniosły Hosmer międzynarodowy rozgłos[2]. Została jedną z czołowych rzeźbiarek tworzących w Rzymie w XIX wieku[1], a jej najlepsze prace powstały między połową lat 50. i 60.[2] W 1858 roku założyła własną pracownię, w której z czasem nadzorowała pracę ponad dwudziestu pracowników[5]. Tworzyła przede wszystkim rzeźby kobiet – postaci literackich i historycznych – w których często podkreślała takie cechy, jak intelekt, czy sprzeciw wobec władzy[2]. Jej pierwszym dziełem w Rzymie była Daphne, która znajduje się współcześnie w zbiorach Metropolitan Museum of Art[2]. Tworzyła także pomniki, w tym statuę przedstawiającą senatora Thomasa Harta Bentona, która należy do nielicznych prac Hosmer wykonanych z brązu[4]. Jako pierwszy artysta amerykański otrzymała zlecenie na rzeźbę sakralną w Rzymie, dla bazyliki św. Andrzeja „delle Fratte”[2]. Do jej twórczości należą także popularne rzeźby na podstawie fantazyjnych motywów, takie jak Puck (1856), który doczekał się przeszło trzydziestu marmurowych kopii[4], a jeden z egzemplarzy nabył książę Walii, przyszły król Edward VII[1]. Z kolei jej rzeźba Zenobia, Queen of Palmyra, którą zaprezentowano w Londynie w 1862 roku, spotkała się z tak dużym zainteresowaniem, iż powstały liczne kopie w formie popiersi, by nadążyć za popytem[1]. W jej pracach widać uwagę, jaką przywiązywała do układu draperii i do anatomii[2]. Choć tworzyła w duchu neoklasycyzmu, nie unikała ornamentu[4]. Wraz z rzeźbiarkami Edmonią Lewis i Emmą Stebbins została opisana przez pisarza Henry’ego Jamesa[1].
Do końca XIX wieku Hosmer mieszkała przede wszystkim w Londynie, odwiedzając jednak często Rzym; prowadziła dużą pracownię i uzyskała niebagatelne zarobki ze swojej pracy[1]. Przestała tworzyć w latach 90., a na początku XX wieku powróciła do rodzinnego Watertown[4]. Pod koniec życia skupiła się na poszerzaniu wiedzy naukowej i majsterkowaniu przy wynalazkach technicznych[4].
↑Harriet Hosmer [online], Smithsonian American Art Museum [dostęp 2022-02-16](ang.).
↑ abcdefghijkHosmer, Harriet (1830–1908). Sculptor, [w:] Ann LeeA.L.MorganAnn LeeA.L., The Oxford Dictionary of American Art and Artists, wyd. 2, Oxford: Oxford University Press, 2018, ISBN 978-0-19-180767-1. Brak numerów stron w książce
.jpg)
