Uchodziła za córkę boga Penejosa lub boga Ladona i Gai. Daremnie próbując uciec od zakochanego w niej Apollina, Dafne wyprosiła u ojca, aby zmienił ją w drzewo wawrzynu. Symbol miłości niedostępnej i dziewictwa.
Apollo i Dafne
Dafne w kulturze
Temat Dafne interesował twórców kultury od antyku, po czasy współczesne. To właśnie imię tej nimfy stanowi tytuł pierwszej opery w historii (Jacopo Peri, Dafne). W XX wieku podjął go w operze na nowo Richard Strauss (Dafne). Gian Lorenzo Bernini wyrzeźbił w kamieniu scenę przemiany dziewczyny ("Apollo i Dafne" 1622 – 1625 r.). Nicolas Poussin uwiecznił metamorfozę Dafne na obrazie Apollo i Dafne (1625 r.). Słynny opis metamorfozy Dafne podał rzymski poeta Owidiusz:
Zaledwie to wyrzekła, dziwne odrętwienie wiąże jej ciało: miękką pierś oblekła cienka kora, włosy przechodzą w liście, ramiona w gałęzie. Stopę, tak lekką dotąd, pętają twarde korzenie. Z czoła wystrzela wierzchołek, ale wdzięk jeszcze pozostał. Jeszcze ją kocha Febus. Kładzie rękę na pniu i czuje, jak pod świeżą korą drży jej serce. Obejmuje gałęzie jak żywe ciało ramionami, całuje drewno, ale drewno jeszcze odpycha pocałunki.
Owidiusz, Metamorfozy, księga I, wersy 549–557 przeł. Anna Kamieńska
Marian BM.B.MichalikMarian BM.B., Jolanta MJ.M.MichasiewiczJolanta MJ.M., Kronika Opery, Warszawa: Wydawnictwo Kronika, 1993, ISBN 83-900331-7-8, OCLC69311058. Brak numerów stron w książce
.jpg)
