Hanna Świda-Ziemba

Hanna Maria Świda-Ziemba
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

19 września 1930
Wilno

Data i miejsce śmierci

11 stycznia 2012
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: socjologia wartości, socjologia młodzieży
Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Doktorat

1960

Habilitacja

1969

Profesura

1995

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Okres zatrudn.

od 1954

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Cytaty w Wikicytatach
Grób Hanny Świdy-Ziemby na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Hanna Maria Świda-Ziemba (ur. 19 września 1930 w Wilnie, zm. 11 stycznia 2012 w Warszawie) – polska socjolożka, profesor, nauczycielka akademicka, działaczka opozycji w okresie PRL.

Życiorys

Jej ojcem był Witold Świda, a siostrą Zofia Świda. Absolwentka IV Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi. W 1952 ukończyła studia z zakresu socjologii na Uniwersytecie Łódzkim. W 1960 uzyskała stopień naukowy doktora, w 1969 habilitowała się. W 1995 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.

Pracowała początkowo jako nauczycielka we wrocławskich technikach (statystycznym, finansowym i handlu zagranicznego). Od 1954 związana zawodowo z Uniwersytetem Warszawskim, od 1995 zajmowała stanowisko profesora. Wchodziła w skład Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Wykładała także w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Opublikowała szereg prac naukowych, głównie z zakresu socjologii i analizy systemów totalitarnych[1].

W 1981 zaangażowała się w działalność „Solidarności”, została przewodniczącą rady oddziałowej związku w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji na UW, którego w okresie 1981–1982 była dyrektorem. W stanie wojennym brała udział w demonstracji na Uniwersytecie Warszawskim. W konsekwencji została na kilka dni internowana, zwolniono ją na skutek nacisków władz kościelnych. Do końca lat 80. działała w podziemiu, m.in. jako publicysta czasopism drugiego obiegu i członkini niejawnej Konferencji Dziekanów.

Od 1991 do 1993 wchodziła w skład Trybunału Stanu.

W 2003 otrzymała Medal „Zasłużony dla Tolerancji”, a w 2011 krakowską Nagrodę im. Jana Długosza za swoją ostatnią książkę pt. Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii z 2010. W tym samym roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2][3].

Była żoną profesora Zdzisława Ziemby.

Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera D 31-tuje-6)[4][5].

Wybrane publikacje

  • Człowiek wewnętrznie zniewolony. Mechanizmy i konsekwencje minionej formacji – analiza psychologiczna, Warszawa 1997
  • Młodzi w nowym świecie, Kraków 2005
  • Młodzież licealna : analiza wybranych klas warszawskich w latach 1956–58, Warszawa 1963
  • Obraz świata i bycia w świecie. Z badań młodzieży licealnej, Warszawa 2000
  • Osobowość jako problem pedagogiki, Wrocław 1970
  • Stalinizm i społeczeństwo polskie, Warszawa 1991
  • Urwany lot. Pokolenie inteligenckiej młodzieży powojennej w świetle listów i pamiętników z lat 1945–1948, Kraków 2003
  • Wartości egzystencjalne młodzieży lat dziewięćdziesiątych, Warszawa 1995
  • Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii, Kraków 2010

Przypisy

  1. ↑ Wykaz publikacji w katalogu Biblioteki Narodowej. [dostęp 2018-12-18].
  2. ↑ M.P. z 2012 r. poz. 413
  3. ↑ Kobiety polskiej nauki odznaczone przez Prezydenta RP. nauka.gov.pl, 14 grudnia 2011. [dostęp 2018-12-18].
  4. ↑ Jerzy S. Majewski, Tomasz Urzykowski. Narodowy Panteon na Powązkach. Sławne osoby pochowane w latach 2007–2017. „Gazeta Stołeczna”, s. 11, 27 października 2017. 
  5. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2020-03-02].

Bibliografia

Linki zewnętrzne