PROFILPELAJAR.COM

Han Fei
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone	韩非
Pismo tradycyjne	韓非
Hanyu pinyin	Hán Fēi
Wymowa (IPA)	[xǎn féi]
	Multimedia w Wikimedia Commons

Han Fei (ur. ok. 280 p.n.e., zm. 233 p.n.e.) – chiński uczony i polityk. Honorowo nazywany Han Feizi (韩非子, Mistrz Han Fei).

Pochodził z książęcego rodu w państwie Han. Był uczniem Xunzi^[1]^[2]. Piastował urząd na dworze Han, a następnie w okresie zagrożenia Han atakiem wojsk Państwa Qin, wysłany został do tego kraju jako emisariusz. Król Qin Shi Huang, przyszły Pierwszy Cesarz, za namową Li Si kazał uwięzić Han Feia pod zarzutem nielojalności i zmusił go do popełnienia samobójstwa poprzez wypicie trucizny^[3].

Han Fei był ostatnim i najwybitniejszym teoretykiem szkoły legistów, twórcą syntezy głównych nurtów legizmu. Zajmował się historią, etyką sprawowania władzy, rolą prawa w życiu człowieka i społeczeństwa. Jego filozofia polityczna znajdowała się pod silnym wpływem taoizmu. Udało mu się nawet zaadaptować taoistyczną zasadę niedziałania, która interpretował jako idealną postawę oświeconego władcy naśladującego sposób, w jaki natura tworzy wszystkie rzeczy bez angażowania się w cokolwiek. Swoje poglądy przedstawił w 55 esejach, jednak krytycy twierdzą, że nie wszystkie są jego autorstwa.

Przypisy

↑ China: five thousand years of history and civilization. Hong Kong: City University of HK Press, 2007, s. 272. ISBN 978-962-927-140-1.
↑ Jang 1969 ↓, s. 38.
↑ Christian D. Von Dehsen: Philosophers and religious leaders. New York: Greenwood Publishing Group, 1999, s. 81. ISBN 1-57356-152-5.

Bibliografia

Polskojęzyczne

King-tsy Jang: Powstanie i rozwój myśli filozoficznej w starożytnych Chinach. W: Krótki zarys historii filozofii. Pod redakcją M.T. Jowczuka, T.I. Ojzermana, I.J. Szczipanowa. Przeł. Marian Drużkowski i in. Wyd. II, poprawione i uzupełnione. Warszawa: Książka i Wiedza, listopad 1969, s. 34–39. (pol.).