Wyporność okrętów tego typu wynosiła 13 500 t, a ich długość 201 m. Były w stanie rozwinąć prędkość do 36 węzłów (67 km/h) i przenosić dwa wodnosamoloty, a ich uzbrojenie składało się z dziesięciu dział 203 mm w pięciu dwudziałowych wieżach. W tym czasie kiedy były budowane posiadały najcięższe uzbrojenie ze wszystkich typów krążowników na świecie.
W maju 1945 roku „Haguro” stał się celem brytyjskiej operacji „Dukedom” i wpadł w zasadzkę. 26. Flotylla Niszczycieli odnalazła go razem z niszczycielem „Kamikaze” wkrótce po północy 16 maja 1945 roku i rozpoczęła atak. Podczas bitwy „Kamikaze” został lekko uszkodzony, ale „Haguro” został ostrzelany przez artylerię i trafiony trzema torpedami Mark IX. „Haguro” zaczął szybko tonąć i osiągnął 30 stopni przechyłu.
O godzinie 2:32 „Haguro” zaczął tonąć rufą w cieśninie Malakka, 89 km od Penang. „Kamikaze” uratował 320 rozbitków. 900 ludzi, w tym wiceadmirałHashimoto i kontradmirałSugiura poszli na dno razem z okrętem. Kontradmirał Sugiura pośmiertnie został awansowany do stopnia wiceadmirała 16 maja 1945 roku. Bitwa była ostatnią walką artyleryjską jaką kiedykolwiek stoczono pomiędzy okrętami nawodnymi.
„Haguro” został skreślony z listy floty 20 czerwca 1945 roku.
Wrak został odnaleziony w 2003 roku wykazując poważne uszkodzenia nadbudówki z jego ostatniej i wcześniejszych bitew.
John Winton: Sink the Haguro!. Seeley, Service & Co., 1979. ISBN 0-330-28139-9. Brak numerów stron w książce
Robert Jon Cox: The Battle Off Samar: Taffy III at Leyte Gulf (5th Edition). Agogeebic Press, LLC., 2010. ISBN 0-9822390-4-1. Brak numerów stron w książce
Andrieu D'Albas: Death of a Navy: Japanese Naval Action in World War II. Devin-Adair Pub., 1965. ISBN 0-8159-5302-X. Brak numerów stron w książce
Paul S. Dull: A Battle History of the Imperial Japanese Navy, 1941-1945. Naval Institute Press, 1978. ISBN 0-87021-097-1. Brak numerów stron w książce
Eric Lacroix: Japanese Cruisers of the Pacific War. Linton Wells. Naval Institute Press, 1997. ISBN 0-87021-311-3. Brak numerów stron w książce