HEPA (ang. High Efficiency Particulate Air) – jedna z grup wysokoskutecznych filtrów powietrza. Ich badanie i klasyfikację opisuje norma EN 1822-1:2009^[1].

Filtry HEPA w instalacjach wentylacyjnych stosowane są przede wszystkim jako filtry końcowe pomieszczeń o wysokich i bardzo wysokich wymaganiach dotyczących czystości powietrza, jak np.^[2]:

• przemysł farmaceutyczny,
• laboratoria,
• sale zabiegowe,
• sale operacyjne (w nawiewnikach laminarnych),
• przemysł spożywczy,
• przemysł elektroniczny,
• schrony wojskowe.

Filtry tego typu są stosowane również jako wstępne filtry instalacji wyciągowych powietrza – w przypadku, gdy w wyciąganym powietrzu mogą znaleźć się zanieczyszczenia mogące być potencjalnie szkodliwymi dla środowiska. Przykładem takiego zastosowania jest usuwanie powietrza z obiektów nuklearnych^[2].

Ponadto filtry HEPA stosowane są również w indywidualnych urządzeniach, jak:

• laboratoryjne komory laminarne,
• odkurzacze,
• oczyszczacze powietrza.

Filtry HEPA wykonywane są z włókien szklanych. Są skuteczne dla cząsteczek ≥ 0,01 µm. Zatrzymują większość (zależnie od klasy co najmniej 99,95% lub 99,995%) zanieczyszczeń mechanicznych o rozmiarze 0,3 µm. Sprawność określana jest dla tej wielkości cząstki, ponieważ właśnie dla takich cząstek sprawność filtrów HEPA jest najniższa. Dla innych cząstek – zarówno większych jak i mniejszych sprawność filtracji będzie jeszcze wyższa^[3]. Tak wysoka skuteczność filtracji pozwala usunąć z powietrza między innymi: komórki grzybów, pierwotniaki, bakterie oraz wiele wirusów.

Klasyfikacja filtrów HEPA według normy N1822-1: 2009:^[4]

Dla prawidłowego działania filtra HEPA i utrzymania jego sprawności konieczne jest jego właściwe osadzenie.