Guido Cavalcanti (ur. ok. 1255 we Florencji, zm. 29 sierpnia 1300 tamże) – włoski poeta[1].
Był przedstawicielem stylu poetyckiego zwanego dolce stil nuovo[1], który ukazywał wzorzec idealnej miłości. Był przyjacielem Dantego Alighieri[1], który jednak był zamieszany w sprawę wygnania Cavalcantiego z rodzinnego miasta[2]. Był członkiem ruchu politycznego Silnovo. Zamieszany w walki stronnictw politycznych, musiał opuścić rodzinne miasto Florencję.
Tworzył ballady[1], sonety[3] i canzony[1], w których zawarł tęsknotę za ojczyzną. Do najpopularniejszych wierszy poety zalicza się Ballata XIV (I’ prego voi che di dolor parlate)[4]. Za najważniejszy wiersz Cavalcantiego uznaje się kanconę Donna me prega, która jednak uchodzi za jeden z najtrudniejszych utworów napisanych w języku włoskim[5]. Uważany był za ateistę[2], prawdopodobnie był pod wpływem filozofii awerroizmu.
Utwory Cavalcantiego były stosunkowo rzadko tłumaczone na język polski. Były natomiast przekładane wiele razy na język angielski, między innymi przez Ezrę Pounda[6]. Tłumaczenia te przyczyniły się do upowszechnienia wiedzy o poecie w całym świecie zachodnim. Sonet Voi che per li occhi mi passaste il core znalazł się w antologii Dawne płomienie. Mała antologia włoskiej poezji miłosnej[7].
Przypisy
Bibliografia
- Pisarze świata. Słownik encyklopedyczny, wyd. PWN, 1999
Linki zewnętrzne