Schronisko ma tylko jeden trudno dostępny otwór w południowej ścianie Mnicha. Znajduje się on około 9 m powyżej jej podstawy, dostać się do niego można wspinaczką (V w skali polskiej), lub przez zjazd na linie (II). Otwór ma rozmiar 2 × 2,5 m, za nim znajduje się salka o wysokości 1,8 m i rozmiarach 2 × 2,2 m. Wychodzi z niej na zewnątrz skały niewielkie okno skalne[1].
Jest to schronisko wytworzone w wapieniach górnej jury. Jest w pełni oświetlone. Dno pokryte drobnym rumoszem, na ścianach brak nacieków[1].
Historia poznania
Po raz pierwszy do Grotki w Mnichu dotarli R. Łazarski i J. Rudnicki w 1953 r. W piśmiennictwie po raz pierwszy wzmiankowali go K. Baran i T. Opozda w 1983 r. Schronisko pomierzył J. Nowak 7 grudnia 2003 r., on też opracował jego plan[1].
Przypisy
↑ abcdefgJakub Nowak, Andrzej Górny: Grotka w Mnichu. [w:] Jaskinie Polski [on-line]. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy. [dostęp 2018-12-02].
↑Jerzy Kondracki: Geografia regionalna Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 1998. ISBN 83-01-12479-2. Brak numerów stron w książce