Iwano-Frankiwskie Seminarium imienia świętego męczennika Jozafata

Івано-Франківська семінарія імені святого священномученика Йосафата

Seminarium Duchowne w Iwano-Frankiwsku
Data założenia	13 marca 1893
Patron	św. Jozafat
Państwo	Ukraina
Adres	ul. Wasyljanok 64, 76000 Iwano-Frankiwsk
Rektor	ks. prot. Taras Putko[1]
Położenie na mapie Iwano-Frankiwska Iwano-Frankiwskie Seminarium imienia świętego męczennika Jozafata
Położenie na mapie Ukrainy Iwano-Frankiwskie Seminarium imienia świętego męczennika Jozafata
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego Iwano-Frankiwskie Seminarium imienia świętego męczennika Jozafata
48°55′47,4″N 24°42′41,1″E/48,929833 24,711417
Strona internetowa

Iwano-Frankiwskie Seminarium imienia świętego męczennika Jozafata – greckokatolickie seminarium duchowne, formalnie założone w 1906 roku w Stanisławowie, a rozpoczęło działalność w 1907 roku, w celu kształcenia kapłanów eparchii stanisławowskiej.

W 1885 roku w Stanisławowie została utworzona eparchia stanisławowska. 13 marca 1893 roku cesarz Austro-Węgier wydał dekret likwidacji Greckokatolickiego Seminarium Generalnego, a na jego miejsce zezwolił na utworzenie trzech seminariów duchownych: we Lwowie, Tarnopolu i Stanisławowie^[2].

W 1894 roku bp Julian Kuiłowski zatwierdził plan budowy seminarium, ale z powodu sprzeciwu Polaków nie było w budżecie miasta środków finansowych. W sierpniu 1899 roku bp Andrzej Szeptycki sfinansował zakup działki i budowę seminarium. W latach 1899–1907 zbudowano budynek seminarium. W 1907 roku na prośbę bpa Andrzeja Szeptyckiego władze Austro-Węgier udzieliły 28 546 koron dofinansowania na ukończenie budowy^[2].

14 stycznia 1907 roku seminarium rozpoczęło działalność, a pierwszym rektorem został o. Jeremiasz Łomnicki OSBM. W latach 1915–1917 z powodu I wojny światowej seminarium przerwało działalność. W 1919 polskie wpływy na tych terenach zabraniały finansowania seminarium, aresztowały 2 wykładowców i 6 studentów. Na początku 1920 roku podczas epidemii tyfusu zmarło 60 duchownych, wiele parafii było bez parochów, a także problemem był brak powołań^[2].

W 1945 roku tereny te weszły w skład Ukraińskiej SRR. Rozpoczęły się represje polityczne - seminarium zamknięto, bibliotekę skonfiskowano, rektor i studenci zostali aresztowani, a część z nich rozstrzelano w Posieczu^[2].

W 1960 roku bp Iwan Słeziuk i bp Symeon Łukacz rozpoczęli nabór kandydatów do kapłaństwa. Tajne nauczanie obywało się w wielu miejscach obwodu Iwano-Frankiwskiego, indywidualnie i w grupach do kilku studentów. Wykładowcami byli: o. Jewgen Pełech, o. Antonij Masjuk, o. Wasyl Hirnjak, o. Ewstachij Smal, o. Mykoła Kuć, bp Wasyl Wełyczkowski, bp Josip Girniak, bp Pawło Wasyłyk, bp Sofron Dmyterko^[2].

12 lipca 1990 roku bp Sofron Dmyterko wydał dekret o odnowieniu seminarium, które 1 sierpnia rozpoczęło działalność. W 1990 roku uczyło się 1000 studentów (w tym 400 stacjonarnych). W 1994 roku seminarium otrzymało nowe budynki^[2].

• o. Jeremiasz Łomnicki OSBM (1907–1915)
• o. Mychajło Walnyćki (1918–1923)
• o. dr Awksentij Bojczuk (1923–1945)
• bp Irynej Biłyk OSBM (1990–1994)
• o. dr Sofron Mudry (1994–2000)
• o. Teodozij Jankiw OSBM (2000–2001)
• o. dr Ołeg Kaśkiw (2001–2010)
• o. Ołeksandr Łewyćkyj (2010–2014)
• o. dr Ołeg Kaskiw (2014–2016)
• o. Ołeks Budzjak (2016–2019)
• o. Roman Mikiewicz (2019–2020)
• o. Ołeksij Daniłuk (2020–2022)
• o. prot. Taras Putko (od 2022)