Zobacz też: Godziszów w innych znaczeniach tego słowa.

Godziszów

zniesiona wieś
Państwo	Polska
Województwo	lubelskie
Powiat	janowski
Gmina	Godziszów
Liczba ludności (2021)	1963[2][3]
Strefa numeracyjna	15
Kod pocztowy	23-302[4]
Tablice rejestracyjne	LJA
SIMC	0791160[5]
Położenie na mapie gminy Godziszów Godziszów
Położenie na mapie Polski Godziszów
Położenie na mapie województwa lubelskiego Godziszów
Położenie na mapie powiatu janowskiego Godziszów
50°44′53″N 22°29′47″E/50,748056 22,496389[1]
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Godziszów – dawna wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie janowskim, w gminie Godziszów^[5][6].

W 2024 r. wieś zniesiono, tworząc w jej miejsce wsie: Godziszów Pierwszy, Godziszów Drugi, Godziszów Trzeci^[7].

Dalsza część artykułu dotyczy sytuacji sprzed 2024 r.

Miejscowość do 31 grudnia 2023 roku była siedzibą gminy Godziszów. Od 1 stycznia 2024 roku siedzibą tej gminy jest Godziszów Trzeci^[8].

Leży nad rzeką Białką. Jest największą wsią w powiecie janowskim i jedną z 20 największych wsi w województwie lubelskim. Na terenie wsi utworzono trzy sołectwa: Godziszów Pierwszy, Godziszów Drugi i Godziszów Trzeci.

Osadnictwo słowiańskie w górnym biegu Białki pojawiło się w IX-X wieku, kiedy na obszarze między Bugiem i Wisłą miała miejsce jego intensyfikacja. Z tego okresu pochodzi kompleks czterech osad, w tym trzy wielohektarowe (do 5 ha) z Godziszowa I (były zlokalizowane od strony Kolonii Godziszów). Osadnictwo to upadło wraz z przyłączeniem Lubelszczyzny do państwa piastowskiego, względnie z powodu walk z Rusinami. Osadnictwo powróciło na te tereny dopiero w XV wieku. Wieś wzmiankowano w źródłach historycznych w 1451 r. W następnym roku wymienieni byli najstarsi mieszkańcy miejscowości – kmiecie Kwoszcz (imię słowiańskie), Mikołaj i Anna. Początkowo wieś stanowiła własność Szamotulskich, a w 1540 roku przeszła w ręce, także wielkopolskiego, rodu Górków. Wieś już w XVI w. była dość duża, liczyła w 1582 roku 90 gospodarzy. Jej mieszkańcy uczestniczyli w akcji osadniczej nowych wsi lokowanych w połowie XVI wieku koło Radzięcina (Rzeczyc, Kątów, Sokołówki). Pod koniec XVI wieku miejscowość liczyła 41,5 łana ziemi uprawnej, istniał folwark i karczma. W 1596 roku wieś przeszła na własność kanclerza koronnego Jana Zamoyskiego i w 1601 r. została włączona do ordynacji. Około połowy XVII wieku wybrano we wsi 11 ćwierci chłopskich, których użytkownicy wchodzili w skład prywatnego wojska ordynackiego (dragonii polowej), pełniącego także obowiązki państwowe. W okresie wojny północnej wojska moskiewskie wyrządziły pewne straty we wsi. W drugiej połowie XVIII w. chłopi skarżyli się na zawyżanie powinności pańszczyźnianych – kazano im odbywać stróżę, czego wcześniej nie czynili. Wielu z nich musiało pracować więcej niż wynikało to z inwentarza. W 1779 r. eksperymentalnie zniesiono pańszczyznę i oczynszowano włościan, lecz z biegiem czasu włościanie płacili czynsz wraz z odrabianiem pańszczyzny. Około 1780 roku miał miejsce duży pożar – 12 pogorzelców zwolniono z opłat. W 1800 roku wieś liczyła 268 domów i 1,5 tys. mieszkańców, włościanie użytkowali 5480 morgów ziemi (największe gospodarstwa liczyły nawet ponad 40-50 morgów). Okres wojen napoleońskich i związane z tym przemarsze i kwaterunki wojsk, nadzwyczajne podatki, głód, nieurodzaj i epidemie, spowodował duże spustoszenia w inwentarzu i ubytek ludności. W XIX wieku Godziszów był przez kilkadziesiąt lat siedzibą gminy i klucza krzemieńskiego. Włościanie zajmowali się także hodowlą koni, tkactwem, kowalstwem i garncarstwem. Istniał młyn wietrzny pracujący na potrzeby gorzelni folwarcznej oraz 3 karczmy. Reforma uwłaszczeniowa przyniosła prawo własności 292 gospodarzom do 2854 mórg ziemi. W kwietniu 1864 r. chłopski oddział powstańczy dokonał napadu na dom rządcy klucza krzemieńskiego, nieprzychylnego powstaniu. W 1905 roku odnotowano patriotyczne wystąpienia ludności. Na początku I wojny światowej, w 1914 roku, w okolicach wsi miała miejsce potyczka rosyjsko-austriacka. Walki frontowe przyniosły miejscowości ogromne zniszczenia (w części I – 61% posesji, a w II – 79%). Dodatkowo Rosjanie ewakuowali część ludności. W 1921 r. Godziszów liczył 500 domów i 3072 mieszkańców. W okresie międzywojennym powstały dwie szkoły, straż pożarna, Koło Młodzieży Wiejskiej. W 1929 roku erygowano parafię. Dzierżawcą folwarku w tym okresie był Władysław Belina-Prażmowski. Tuż przed wojną dokonano parcelacji dóbr ordynackich.

W 1941 i 1942 roku okupanci zabili 16 osób. Rok później przeprowadzili pacyfikację. W marcu 1944 roku przez wieś przetoczyły się walki okupanta z oddziałem partyzantki ukraińskiej, zaś w lipcu zgrupowanie AL i BCh zagrodziło drogę przedzierającym się kolumnom niemieckim. W wyniku tych walk uszkodzone zostały 232 zagrody. W lipcu 1946 roku oddziały NSZ i WiN zorganizowały zasadzkę na patrol milicji, w wyniku czego zabili 8 milicjantów. Po II wojnie światowej powstała poczta, ośrodek zdrowia i dom kultury.

W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Godziszów, a od 1973 r. gminy Godziszów. W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa tarnobrzeskiego.

W referendum unijnym w 2003 roku mieszkańcy tej gminy okazali się największymi eurosceptykami (choć miejscowością o największym udziale głosów na nie w Polsce okazał się pobliski Chrzanów). W Gminie Godziszów 88% osób głosowało przeciw^[10].

Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) wieś liczyła 2163 mieszkańców^[11].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie urodzeni w Godziszowie (województwo lubelskie).

• Baranowski Z.:Rys historyczny miejscowości powiatu janowskiego, Stalowa Wola 2001, ISBN 83-87840-53-X.
• Województwo lubelskie w 15 tomach Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich 1880-1904, oprać. W. Sakławski, Lublin 1974, s. 69.
• Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. IV, Województwo lubelskie, Warszawa 1924, s. 37.
• Wójcikowski W.: Janów Lubelski i okolice, Lublin 1980, s. 23.
• Orłowski R.: Położenie i walka klasowa chłopów w Ordynacji Zamojskiej w drugiej połowie XVIII wieku, Lublin 1963, s. 219.
• Markiewicz J., Szczygieł R., Śladkowski W.: Dzieje Biłgoraja, Lublin 1985, s. 11.
• Koprukowniak A.: Powiat janowski w walce o polskość (jesień 1905 r.), w: Z dziejów powiatu kraśnickiego, Lublin 1964, s. 219.
• Niebelski E.: Zmierzch powstania styczniowego w Lubelskiem i na Podlasiu (1864-1872), w: Dzieje Lubelszczyzny, t. VII, Lublin 1993, s. 94–95.
• Hirsz Z. J.: Położenie chłopów w kluczu janowskim w drugiej połowie XVIII wieku, Lublin 1962, s. 32–36, 58–59, 64–74.
• Zabytki architektury i budownictwa. Województwo tarnobrzeskie, Warszawa 1990, s. 30–31.
• Tarnawski A.: Działalność gospodarcza Jana Zamoyskiego (1572-1605), Lwów 1935, s. 21–22,92,131.
• Z przeszłości Janowa Lubelskiego, Stalowa Wola 1990, s. 21.
• Sochacka A.: Własność ziemska w województwie lubelskim w średniowieczu, Lublin 1987, s. 84.
• Lawera H.: Bata A., Powiat Janów Lubelski, Krosno 1999, s. 52–53.
• Kumor B.: Spis wojskowy ludności Galicji z 1808 roku, Przeszłość Demograficzna Polski 1977, s. 106.
• Diecezja Lubelska 1985, Lublin 1985, s. 191–192.
• Kuraś S.: Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego w średniowieczu, w: Dzieje Lubelszczyzny, t. III, Warszawa 1983, s. 77.
• Szady R.: Walka z reakcyjnym podziemiem w powiecie kraśnickim w latach 1944–1947, praca magisterska – UMCS, Lublin 1975 (mps), s. 73–74.
• Inglot S. (red.): Rejestr poborowy województwa lubelskiego, Wrocław 1957, s. 80.
• Archiwum Ordynacji Zamojskiej (AOZ), sygn.: 3199, 22v-29; 3321, 1-3; 4765; 4891,42.