Najstarsze wzmianki o Glince pochodzą z 1244 r. Przez długi czas była ona własnością zakonu cystersów w Lubiążu. Kolejna wzmianka o miejscowości znajduje się w łacińskim dokumencie z 1250 roku wydanym przez papieża Innocentego IV w Lyonie gdzie wieś zanotowana została w zlatynizowanej, obecnie używanej, polskiej formie „Glinka”[4].
W 2015 stowarzyszenie POMOST dokonało ekshumacji 27 ciał niemieckich żołnierzy. Prawdopodobnie ukrywali się tam, zostali wytropieni przez żołnierzy Armii Czerwonej i zabici w walce. Zbiorowa mogiła znajdowała się pod ścianą domu, w którym się ukrywali. Po wojnie dom ten miał opinię przeklętego, nawiedzanego przez duchy i został podpalony[5].
Zabytki
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[6]:
pałac, z drugiej połowy XVIII, przebudowany w początkach XX w.
brama, z drugiej połowy XVIII w
dwie oficyny, z drugiej połowy XVIII, przebudowane w początkach XX w.
relikt parku, z XVIII-XX w.
inne zabytki:
znajdujący się przy kościele stary kamienny krzyż monolitowy o nieznanym wieku, przeznaczeniu i pierwotnym miejscu ustawienia; pojawiająca się często w jego opisie hipoteza, że jest to tzw. krzyż pokutny opiera się wyłącznie na nieuprawnionym założeniu, że wszystkie stare kamienne monolitowe krzyże, są krzyżami pokutnymi (pojednania)[7], chociaż w rzeczywistości powód fundacji tego krzyża może być różnoraki, tak jak każdego innego krzyża.
↑Arkadiusz Dobrzyniecki. Krzyże i kapliczki pokutne ziemi złotoryjskiej - historia pewnego mitu. „Pomniki Dawnego Prawa”. 11-12 (wrzesień-grudzień 2010), s. 32-37, 2010.
_ID_590998.jpg)
_ID_591000.jpg)
