Pierwotnie, kiedy właścicielami wsi byli Hochbergowie z Książa, nazywano ją Althayn (Stary Gaj). Późniejsza nazwa Grosshain (Duży Gaj) obejmowała również Glinik Nowy, gdy do podziału na dwie osobne wsie w roku 1825 doprowadził następny właściciel, Karl Julius Melchior von Dyherrn – Cetritz – Neuhaus. Wieś odkupił z 32 domami, młynem i gorzelnią. W 1840 roku uruchomiono tu szkołę ewangelicką. W roku 1842 wybudowano 2 młyny do mielenia kory dębowej, co wynikało zapewne z rozwiniętego przetwórstwa drzewnego na tym terenie. Po wybudowaniu w 1867 roku kolei żelaznej do Podgórza, wieś zaczęła się gwałtownie rozwijać. Postawiono kilkadziesiąt nowych budynków mieszkalnych, gospód, kawiarni i cukierni. Wybudowano także ośrodek wypoczynkowy składający się z domków letnich i terenu rekreacyjnego, który cieszył się dużym powodzeniem.
Kaplica Parafialna przy ulicy Podgórskiej
Kaplicę parafialna p.w. M.B. Różańcowej przy cmentarzu u podnóża góry Gliniczek (d. Laubhugel), która obecnie jest prowadzona przez Księży Marianów (wcześniej przez Pallotynów) , konsekrowano w 1920 roku. W 1938 pojawiły się plany połączenia Glinika z Wałbrzychem komunikacją tramwajową.. Nie zrealizowano ich jednak z powodu wybuchu wojny.
Dolną część Glinika Starego przyłączono do Wałbrzycha w 1951 roku, natomiast część górną wraz z Glinikiem Nowym dopiero w roku 1973.
W latach 1947–1974 na Gliniku funkcjonowała również szkoła podstawowa, mieszcząca się przy ulicy Wałbrzyskiej 31.
.jpg)
