Ten artykuł od 2023-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Geovanis Cassiani

Pełne imię i nazwisko	Geovanis Cassiani Gómez
Data i miejsce urodzenia	10 stycznia 1970 Turbo
Wzrost	179 cm
Pozycja	obrońca
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1988–1992 Atlético Nacional 98 (2) 1993–1995 América Cali 61 (1) 1997–1998 Deportes Tolima 72 (3) 2000 Envigado FC 30 (1) 2001 Atlético Nacional 29 (0) W sumie: 290 (7)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1990–1997  Kolumbia 7 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Geovanis Cassiani Gómez (10 stycznia 1970 roku w Turbo), piłkarz kolumbijski grający na pozycji obrońcy.

Cassiani na początku kariery piłkarskiej był graczem Atlético Nacional, z którym w 1989 roku wygrał Copa Libertadores, ale był tylko rezerwowym dla René Higuity. W 1990 roku został zawodnikiem stołecznego klubu Millonarios FC. W swojej karierze grał także w zespole Envigado FC, a w 2001 roku kończył karierę w swoim pierwotnym klubie, Atlético Nacional, wygrywając z tym klubem w 2000 roku Copa Merconorte.

W 1990 roku Cassiani został powołany przez selekcjonera Francisco Maturanę na finały Mistrzostw Świata we Włoszech. Tam był trzecim bramkarzem dla René Higuity oraz Eduardo Niño i nie wystąpił w żadnym z meczów turnieju. Kolumbia odpadła w ćwierćfinale po porażce 1:2 (po dogrywce) z Kamerunem.

W 1992 roku Geovanis został powołany na inny turniej, tym razem na Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie. Tam także był trzecim bramkarzem, tym razem dla Miguela Calero oraz Faryda Mondragóna. Nie wystąpił w żadnym z meczów turnieju, a Kolumbia odpadła po fazie grupowej.