Behrendt studiował w Wyższej Szkole Technicznej w Charlottenburgu oraz w Królewskiej Bawarskiej Wyższej Szkole Technicznej w Monachium, m.in. u Friedricha von Thierscha. Na początku XX w. pracował jako niezależny architekt, zbudował m.in. dla fabrykanta i kolekcjonera dzieł sztuki Carla Sachsa (1868–1943) willę na wrocławskim Borku. Wiosną 1904 został mianowany rządowym mistrzem budowlanym (niem. Regierungsbaumeister), czyli asesorem budownictwa[2]. Następnie został zatrudniony w miejskiej administracji budowlanej we Wrocławiu, gdzie awansował na inspektora budowlanego (niem. Bauinspektor), a później radcę budowlanego (niem. Baurat). Po I wojnie światowej sprawował funkcję Dyrektora Biura Rozbudowy Wrocławia (niem. Stadterweiterungsamt), gdzie zajmował się m.in. sprawą przyłączenia okolicznych miejscowości. W 1928 został radnym Wrocławia, 18 kwietnia1929 objął stanowisko miejskiego radcy budowlanego (niem. Stadtbaurat) – naczelnego architekta miasta, które piastował do 31 stycznia1934.
Z racji sprawowanych funkcji Behrendt zajmował się projektowaniem budynków komunalnych, zwłaszcza gmachów szkolnych. Jako inspektor i radca nadzorował ponadto wszystkie prace i projekty budowlane w mieście, kontrolując przebieg wydawania pozwoleń na budowę. Behrendt doprowadził do skreślenia z projektu urzędu czeków pocztowych drugiej wieży od strony ul. gen. Romualda Traugutta (wówczas Klosterstraße). Oponował też przeciw budowie projektowanego przez Adolfa Radinga wieżowca na wystawie WUWA, przeprowadzenia której był przeciwnikiem[3].
Twórczość
Główne projekty: (wszystkie we Wrocławiu)
willa Carla Sachsa przy ul. Januszowickiej, 1907
szkoła ludowa przy ul. Stacha Świstackiego 12 (z H. Frobösem, J. Nathansonem, pod kier. Maksa Berga), 1910–1912, ob. IV Liceum Ogólnokształcące
Konstanze Beelitz, Niclas Förster, Breslau / Wrocław. Die Architektur der Moderne, Wasmuth, Berlin 2006, ISBN 978-3-8030-0660-8, s. 170.
Iwona Bińkowska, Marzena Smolak, Nieznany portret miasta, Muzeum Historyczne we Wrocławiu, Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu, Wrocław 1997.
Agnieszka Gryglewska, Budynki wrocławskich szkół epoki wilhelmińskiej[w:] Jerzy Rozpędowski (red.), Architektura Wrocławia. Tom 4. Gmach, Wrocław, Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 1998, ISBN 83-7085-393-5, s. 246–250.
Jerzy Ilkosz, Beate Störtkuhl (wyd.), Wieżowce Wrocławia 1919-1932, Wrocław 1997, ISBN 83-908067-0-3, s. 160–161, 210–202.
WandaW.KononowiczWandaW., Wrocław. Kierunki rozwoju urbanistycznego w okresie międzywojennym, Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 1997, s. 47–49, 99, ISBN 83-7085-288-2, OCLC40762456.