Urodzony w rodzinie arystokratycznej Thun-Hohenstein na zamku w Tetschen (na terenie Czech). W latach 1827–31 studiował prawo na Uniwersytecie Praskim. W 1835 wstąpił do służby dyplomatycznej, był m.in. attaché ambasady w Hadze, w latach 1838-44 sekretarzem poselstwa w Turynie[1]. W roku 1848 mianowany ambasadorem austriackim w Sztokholmie, w 1849 w Monachium.
Po stłumieniu rewolucji 1848-49 w Niemczech i Austrii Thun, zręczny polityk, został przedstawicielem Austrii przy wskrzeszonym po rewolucji 1848 Związku Niemieckim, a następnie przewodniczącym przywróconego Sejmu Związkowego zwanego Frankfurckim (Presidentialgesandter des Bundestages), gdzie prowadził antypruską politykę Feliksa Schwarzenberga, szefa rządu austriackiego. Przedstawiciel konserwatywnej frakcji austriackiej, był przeciwnikiem Ottona von Bismarcka, dążącego do dominacji Prus w Związku[2][3]. W latach 1860–1863 ambasador Austrii w Petersburgu.
Po wycofaniu się z czynnej służby dyplomatycznej powrócił do Czech. Aktywny w wewnętrznej polityce austriackiej i czeskiej, wybrany do czeskiego Sejmu Krajowego w 1867[1].
Syn Franza Antona i Teresy z hr. Brühl, wnuk Alojzego Fryderyka Brühla, prawnuk Henryka Brühla[4], dziedzic olbrzymiego majątku ziemskiego w północnych Czechach. Jego młodszym bratem był Leo Thun, również polityk. Żonaty z Leopoldyną hr. von Lamberg, mieli jedenaścioro dzieci[5]:
Therese (1846-59).
Franza, 1. ks. von Thun und Hohenstein (1847-1915), premiera Austrii, żonatego z Anną Marią ks. zu Schwarzenberg, a następnie z Ernestine hr. von Thun und Hohenstein.
