PROFILPELAJAR.COM

Ludwik Maria Łubieński
	Major
Data i miejsce urodzenia	6 maja 1912 ; Kazimierza Wielka
Data i miejsce śmierci	22 stycznia 1996 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1944
Siły zbrojne	Polskie Siły Zbrojne
Stanowiska	oficer łącznikowy
Późniejsza praca	Radio Wolna Europa
	Odznaczenia

Ludwik Maria Łubieński herbu Pomian (ur. 6 maja 1912 w Kazimierzy Wielkiej, zm. 22 stycznia 1996 w Londynie^[1], pochowany w Kazimierzy Wielkiej)^[2], – polski prawnik, major^[3], oficer łącznikowy Wojska Polskiego, szef polskiej misji morskiej w Gibraltarze, były sekretarz przedwojennego szefa dyplomacji Józefa Becka, pracownik polskiej sekcji Radia Wolna Europa. Był naocznym świadkiem wydarzeń związanych ze śmiercią gen. Sikorskiego^[4].

Rodzina

Urodził się jako młodszy syn Leona i Leopoldyny z Hutten-Czapskich (siostry Józefa Czapskiego) w rodzinnym majątku, Kazimierza Wielka^[5]. Jego żoną była Elżbieta z Tyszkiewiczów, z którą po wojnie miał trójkę dzieci w Anglii: Różę – która przyjęła pseudonim artystyczny 'Rula Lenska', kiedy wybrała zawód aktorki na brytyjskiej scenie, Gabrielę i Annę. Rodzina zamieszkała w Londynie.

Życiorys

W 1934 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza. W sierpniu 1937 został urzędnikiem Konsulatu RP w Rzymie. 3 lipca 1939 został sekretarzem ministra spraw zagranicznych Józefa Becka, od 25 sierpnia 1939 był oficerem łącznikowym pomiędzy MSZ i Kwaterą Główną Naczelnego Wodza. 18 września 1939 razem z Beckiem przedostał się do Rumunii. Skierowany do obozu odosobnienia w Cerizay^[6]. Od marca 1940 przebywał w Wielkiej Brytanii, początkowo służył w sztabie gen. Bronisława Regulskiego, dowodzącego polskim zgrupowaniem pancernym we Francji. W latach 1941–1943 był oficerem do zadań specjalnych Sztabu Najwyższego Wodza. W marcu 1943 objął na Gibraltarze funkcję szefa Polskiej Misji Morskiej. Dnia 4 lipca 1943 roku na Gibraltarze był naocznym świadkiem katastrofy, w której zginął gen. Władysław Sikorski^[4]^[7]. Na podstawie jego relacji James Robert Norton-Amora, urzędnik stanu cywilnego w Gibraltarze, sporządził akt zgonu generała. Część historyków kwestionuje prawdziwość jego relacji^[8]. Łubieński był także pierwszą osobą, która zawiadomiła Londyn o śmierci gen. Sikorskiego w katastrofie. Od września 1943 był oficerem łącznikowym Naczelnego Dowództwa Alianckiego w Algierze i Neapolu, od czerwca 1944 do września 1949 służył jako oficer do zleceń gen. Władysława Andersa.

Po wojnie w latach 1949–1958 pracował w londyńskim biurze gen. Andersa. W latach 1958–1968 był dyrektorem Rady Polonii Amerykańskiej na Europę z siedzibą w Monachium. od 1968 do 1979 pracował w Radiu Wolna Europa, gdzie pełnił funkcję kierownika Działu Produkcji w sekcji polskiej. Następnie przeszedł na emeryturę. W latach 1982–1991 był członkiem Rady Narodowej RP^[9]. Od 1981 do 1990 był przewodniczącym Głównej Komisji Skarbu Narodowego^[10], a także przewodniczył Komisji Likwidacyjnej Skarbu Narodowego. W 1988 był wiceprzewodniczącym Rady Pomocy Uchodźcom^[11].

Odznaczenia

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1989)^[12]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1984)^[13]

Zobacz też

Kontrowersje wokół okoliczności śmierci generała Władysława Sikorskiego

Przypisy

↑ „The Times”, 24 stycznia 1996.
↑ RomanR. Daszczyński RomanR., Płacz po generale [online], Wyborcza.pl, 18 kwietnia 2010 [dostęp 2011-12-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-04-20] .
↑ arkadiusz Bińczyk arkadiusz, Ludwik Łubieński: Niezwykła historia wpleciona w współczesność [online], Nasza Historia , i.pl, 2019 [dostęp 2023-04-22] .
↑ ^a ^b Tadeusz Kisielewski, „Zamach. Tropem zabójców generała Sikorskiego”, REBIS 2007, ISBN 83-7301-767-4.
↑ StanisławS. Cichoń StanisławS., Arystokratyczny ród Łubieńskich – Suplement [online], zarowianie.republika.pl [dostęp 2011-12-13] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-22] .
↑ Mirosław Dymarski, Polskie obozy odosobnienia we Francji i w Wielkiej Brytanii w latach 1939–1942, w: Dzieje Najnowsze t. XXIX, 1997, 3, s. 116.
↑ Dariusz Baliszewski: Zbrodnia na Gibraltarze. www.wprost.pl. [dostęp 2011-12-13].
↑ Józef KazimierzJ.K. Kubit Józef KazimierzJ.K., Czy gen. Sikorski był ofiarą Katynia? [online], PolishNews.com, 29 listopada 2008 [dostęp 2011-12-13] [zarchiwizowane z adresu 2010-11-29] .
↑ Zarządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 3 czerwca 1982 r. o powołaniu członka Rady Narodowej R.P. [online]
↑ Eugeniusz S. Kruszewski. Prawno-polityczne podstawy funkcjonowania władz Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie w latach 1939–1990. „Przegląd Polsko-Polonijny”. 2, s. 64, 2011. ISSN 2083-3121.
↑ Konferencja delegatów rządu R. P. na uchodźstwie. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 50, nr 4 z 10 października 1988.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 96, nr 6 z 15 grudnia 1989.
↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 15, nr 3 z 31 grudnia 1984.

Bibliografia

Słownik Biograficzny Polskiej Służby Zagranicznej 1918-1945. Tom IV, Wyd. Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Warszawa 2007
Tadeusz Kisielewski, „Zamach. Tropem zabójców generała Sikorskiego”, REBIS 2007, ISBN 83-7301-767-4.
Tadeusz Kisielewski. Tajemnice tragedii w Gibraltarze: Część pierwsza opowieści o śmierci Generała Sikorskiego. „Mówią Wieki”, 2002-01-01. ISSN 1230-4018.
Przybyszewski Stanisław M., Ludwik Łubieński, żołnierz, dyplomata, emigrant rodem z Kazimierzy Wielkiej, Wydawnictwo Nowa Nidzica 2014