Z zawodu był ślusarzem samochodowym. Jeden z wielu bokserów, którzy z wielkim powodzeniem startowali przed II wojną światową, jak i po jej zakończeniu. Walczył w wadze półciężkiej. Największe sukcesy odniósł zdobywając dwukrotnie srebrny medal na mistrzostwach Europy w Mediolanie 1937 i Dublinie 1939, dwukrotnie ulegając w finale Luigi Musinie z Włoch.
Po wojnie dwa razy startował w mistrzostwach Europy w Dublinie 1947 i Oslo 1949, za każdym razem dochodząc do ćwierćfinału. Ćwierćfinał osiągnął także w swym jedynym starcie olimpijskim w Londynie 1948 (przegrał z późniejszym brązowym medalistą, ArgentyńczykiemMauro Cía).
Był 10-krotnym mistrzem Polski w wadze półciężkiej (1935, 1936, 1937, 1939, 1946, 1947, 1948, 1949 i 1950), zaś w 1951 zdobył brązowy medal.