Urodził się w rodzinie Mieczysława (1862–1918) i Heleny z Gregorowiczów h. wł. (ur. 1874). Miał brata Mieczysława Juliusza Mariana (1901–1920), podchorążego pilota, który poległ w wojnie polsko-bolszewickiej[2].
15 sierpnia 1912 roku, po ukończeniu piątej klasy gimnazjum we Lwowie, Franciszek Ksawery wstąpił do Szkoły Kadetów Kawalerii[3] w Mährisch Weißkirchen. Po jej ukończeniu od 15 marca 1915 roku walczył na froncie. Otrzymał przydział do 11. pułku ułanów, w którym służył jako dowódca plutonu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1915 w korpusie oficerów kawalerii[1]. 6 lipca 1916 roku został wzięty przez wojska rosyjskie do niewoli, z której został uwolniony w lipcu 1918 roku[3][4].
Należał do grona lotników, którzy wyróżnili się w zwalczaniu 1. Armii KonnejSiemiona Budionnego podczas walk w dniach 16–20 sierpnia[7]. 23 sierpnia, podczas ataku na oddziały Armii Czerwonej w rejonie Żółtańców, jego samolot został zestrzelony przez obronę przeciwlotniczą i lądował przymusowo na ziemi niczyjej. Z unieruchomionego samolotu wspierał ogniem karabinu maszynowego szarżę polskiej kawalerii[8]. Następnie udało mu się uniknąć niewoli i wrócić do macierzystej jednostki[9].
W 1928 roku odbył staż w Rumunii[3], po jego ukończeniu służył w Departamencie Aeronautyki. 13 lutego 1931 roku został dowódcą I dywizjonu liniowego w 2. pułku lotniczym[3][4]. 12 marca 1933 został mianowany na stopień majora ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 4. lokatą w korpusie oficerów aeronautycznych[12]. W 1937 roku został mianowany attaché lotniczym przy Ambasadzie RP w Paryżu[2][13]. W 1938 roku został awansowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 19 marca 1938 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa[14][15]. Od maja 1939 roku był członkiem polskiej delegacji wojskowej we Francji, która uzgadniała współdziałanie wojsk polskich i francuskich na wypadek wybuchu wojny[16].
W 1940 roku został mianowany oficerem łącznikowym przy sztabie głównym armii francuskiej, następnie w latach 1942–1945 był inspektorem przy 45. Grupie RAF. Po zakończeniu II wojny światowej nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji w Kanadzie. Zmarł 18 grudnia 1959 w Montrealu, został pochowany na cmentarzu w Saint-Sauveur (grób nr 174)[2].
Życie prywatne
27 lipca 1924 roku w Krakowie zawarł związek małżeński z Marią Zofią Król. Miał dwie córki: Marię Teresę Joannę Raphaelę i Różę Marię Bożennę Wandę[2].
Stanisław Pietruski: Lwowskie loty. Część 2. „Lotnictwo z szachownicą”. 2/2002, 2002. Wrocław: Wydawnictwo Sanko. ISSN1643-5702. OCLC69537539.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja CDCN: „Księgarnia Akademicka”, 2003. ISBN 83-7188-691-8. OCLC831137079.
Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari: 1919–1920. T. 1: Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7. OCLC749442378.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC995372299.
Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. II: Walka i demobilizacja. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC995372299.
.png){kind=small}
.svg){kind=small}
