Franciszek Tomasz Bronowski (ur. 27 września 1928 w Wilnie, zm. 18 listopada 1992 w Łodzi) – polski historyk, badacz dziejów nowożytnych i historyk historiografii.

Ukończył studia historyczne i socjologiczna na UŁ. Doktorat uzyskał w 1961 na podstawie pracy Idea gminowładztwa w historiografii polskiej (geneza i rozwój) (promotor: Marian Henryk Serejski). W latach 1953–1992 zatrudniony na UŁ w Katedrze Historii Powszechnej i Starożytnej i Katedrze Historii Powszechnej Nowożytnej i Najnowszej. Członek PTH i ŁTN. Zajmował się analizą twórczości historiograficznej Adama Naruszewicza (nieukończona praca habilitacyjna), polską myślą historiograficzną doby oświecenia. Autor artykułów do PSB.

• Idea gminowładztwa w historiografii polskiej. Geneza i formowanie się syntezy republikańskiej J. Lelewela, Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1969.
• Warzyniec Surowiecki jako badacz dawnej Słowiańszczyzny, "Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Łódzkiego. Seria I: Nauki Humanistyczno-Społeczne. Seria I" (1956), z. 3.
• Projekt "Historii Narodowej" w pracach Towarzystwa warszawskiego Przyjaciół Nauk, "Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Łódzkiego. Nauki Humanistyczno-Społeczne. Seria I" (1956), z. 4, s. 12-35.
• Władysława Czaplińskiego koncepcja dziejów Polski (studium historiograficzne) (1987).

• Zofia Libiszowska, Franciszek Bronowski (1928-1992), "Rocznik Łódzki" 41 (1994), s. 282-285.
• Krystyna Śreniowska, Profesor bez togi. Pamięci Franciszka Bronowskiego, "Kronika. Pismo UŁ", 1999, nr 4, s. 11.
• Jarosław Kita, Rafał Stobiecki, Słownik biograficzny historyków łódzkich, Łódź 2000, s. 22.