12 października 1892 Uralsk
27 grudnia 1961 Bytom
Wojsko PolskiePolskie Siły Zbrojne
OZ Kawalerii „Garwolin”
dowódca szwadronu
I wojna światowawojna polsko-bolszewickaII wojna światowakampania wrześniowa
Feliks Siedlecki (ur. 12 października 1892 w Uralsku, zm. 27 grudnia 1961 w Bytomiu) – rotmistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się 12 października 1892 w Uralsku, ówczesnym mieście obwodowym Generał-gubernatorstwa stepowego, w rodzinie Wilhelma i Zofii z domu Russek[1][2].
W czasie wojny z bolszewikami walczył w szeregach 7 pułku ułanów. Po zakończeniu działań wojennych kontynuował służbę w tym pułku jako żołnierz zawodowy[3][4][5]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 75. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii)[4]. W listopadzie 1924 został przydzielony z macierzystego pułku do szwadronu pionierów przy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie na stanowisko młodszego oficera szwadronu[6][7]. 1 grudnia 1924 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 15 sierpnia 1924 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[8]. W sierpniu 1926 został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów w Warszawie z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w szwadronie pionierów[9]. W kwietniu 1928 został przesunięty na stanowisko dowódcy szwadronu[10], który w 1930 został przemianowany na 2 szwadron pionierów[11][12][13]. W lutym 1933 został przeniesiony do baonu sztabowego MSWojsk. na stanowisko dowódcy szwadronu sztabowego[14][15]. Mieszkał w Warszawie przy ul. Felińskiego 14[16]. W kwietniu 1934, po likwidacji baonu sztabowego MSWojsk., został przeniesiony do 8 Dywizji Piechoty w Modlinie na stanowisko oficera taborowego[17]. Później, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[18]. W marcu 1939 pełnił służbę w 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim na stanowisku zastępcy oficera mobilizacyjnego[19].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 początkowo w Ośrodku Zapasowym Kawalerii „Garwolin”, a następnie dowódca szwadronu pieszego liczącego 180 ułanów[20]. Na czele tego szwadronu został skierowany do osłony mostu na Wiśle w Świdrach Małych, a później dołączył do 41 Dywizji Piechoty[21][22]. Dostał się do niemieckiej niewoli[2].
Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie[23], a później wrócił do kraju i został zarejestrowany w jednej z rejonowych komend uzupełnień[24].
Zmarł 27 grudnia 1961[2] w Bytomiu. Był żonaty[25].
W Oddziałowym Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach przechowywane są materiały operacyjne Wojewódzkiego Urzędu Spraw Wewnętrznych w Katowicach z lat 1947–1955 dotyczące „Siedleckiego Feliksa, imię ojca: Wilhelm, ur. 12-10-1892 r., byłego oficera PSZ na Zachodzie w czasie II wojny światowej” (sygn.. IPN Ka 04/2797).
17 stycznia 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[16]
Lokasi Pengunjung: 3.14.143.212