Po ukończeniu studiów wróciła do Mińska, gdzie pracowała jako nauczycielka[2]. Brała udział w rewolucji 1905 roku, podczas której stała się jednym z liderów Bundu. We wrześniu 1907 roku została na krótki czas aresztowana[3]. Od 1908 roku przebywała na emigracji w Austrii oraz w Szwajcarii[3].
Jako działaczka Bundu opowiadała się za promocją języka jidysz wśród proletariatu. W 1908 roku uczestniczyła w konferencji w Czerniowcach[4], sprzeciwiała się propozycji utworzenia międzynarodowej żydowskiej organizacji kulturalnej przedstawionej przez Icchoka Lejba Pereca[3]. Po konferencji pozostała w Czerniowcach, gdzie brała udział w organizacji grupy Orgnrojt[3].
W 1909 roku nielegalnie powróciła do Imperium Rosyjskiego, brała następnie udział w redagowaniu bundowskiego czasopisma „Di Cajt”, pisząc artykuły dotyczące kultury żydowskiej. W 1912 roku została ponownie aresztowana i zesłana na Syberię. Zbiegła następnie z zesłania, spędzając okres I wojny światowej w ukryciu. Po rewolucji lutowej powróciła do Mińska, została również wybrana do Komitetu Centralnego Bundu oraz mińskiego komitetu rewolucyjnego[1][4], była także redaktorką czasopisma „Der Weker”[3][2].
W kwietniu 1920 roku została, wraz z Aronem Wainszteinem, liderką tzw. Kombundu, czyli komunistycznego odłamu partii. Brała udział w negocjacjach dotyczących połączenia Kombundu z Rosyjską Komunistyczną Partią, ostatecznie Kombund został jednak rozwiązany w marcu 1921 roku, następnie została członkinią RKP(b) i przewodniczącą jej sekcji żydowskiej[4][3][1][2]. W latach 1921–1925 pełniła funkcję prorektora, a od 1925 roku rektora Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie, prowadziła na nim wykłady dotyczące teorii leninizmu[2][3]. Była tłumaczką dzieł Lenina[3], napisała również jego biografię w języku jidysz[1][4]. Aktywnie działała przeciwko żydowskim instytucjom religijnym w Związku Radzieckim, brała również udział w stworzeniu sieci szkół z językiem wykładowym jidysz oraz w uznaniu jiydsz za jeden z języków narodowych ZSRR[3][4]. Pracowała jako redaktorka moskiewskiej gazety w języku jidysz „Emes”[4][2].
Po zliwkidowaniu Komunistycznego Uniwersytetu Mniejszości Narodowych Zachodu w 1936 roku podjęła pracę w moskiewskim Instytucie Języków Obcych, z którego została jednak rok później wydalona. Podczas wielkiej czystki, w 1937[3] roku (lub w styczniu 1938 roku[2][4]) została aresztowana, a trzy lata później skazana na karę 8 lat w obozie pracy. Zmarła 8 czerwca 1943 roku w łagrze na terenie Kazachstanu[3][4], w okolicach Karagandy[1]. Została zrehabilitowana w 1956 roku[3].
