PROFILPELAJAR.COM

Ester Wilenska
‏אסתר וילנסקה‎
Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1918 ; Wilno, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 listopada 1975 ; Tel Awiw
	Poseł do Knesetu
Okres	od 20 sierpnia 1951; do 30 listopada 1959
Okres	od 4 września 1961; do 22 listopada 1965
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Izraela
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ester Wilenska, Estera Wileńska (hebr.: אסתר וילנסקה, ang.: Esther Vilenska, ur. 8 czerwca 1918 w Wilnie, zm. 8 listopada 1975 w Tel Awiwie) – izraelska dziennikarka i polityk pochodząca z Polski, w latach 1951–1959 oraz 1961–1965 posłanka do Knesetu z listy Komunistycznej Partii Izraela.

Życiorys

Urodziła się 8 czerwca 1918 w Wilnie, w ówczesnym Imperium Rosyjskim^[1]. Dzieciństwo i młodość spędziła w Polsce, w Wilnie ukończyła szkołę średnią^[1], następnie w 1938 wyemigrowała do Brytyjskiego Mandatu Palestyny^[2]. Na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie zrobiła bakalaureat z socjologii i filozofii, a następnie ukończyła studia magisterskie z historii^[1].

Od 1940 należała do Komunistycznej Partii Izraela (Maki)^[1], wyszła za mąż za jej przywódcę Me’ira Wilnera, jednak ich małżeństwo ostatecznie zakończyło się rozwodem^[3]. Od 1943 była redaktorem, a od 1947 redaktorem naczelnym pisma Kol ha Am (Głos Ludu)^[1]. Od 1949 do 1973 zasiadała we władzach organizacji związkowej Histadrut.

Po uzyskaniu przez Izrael niepodległości zasiadała w radzie miejskiej Tel Awiwu (w latach 1949–1951), a w wyborach parlamentarnych w 1951 po raz pierwszy dostała się do izraelskiego parlamentu^[1]. W drugim Knesecie zasiadała w komisjach służby publicznej, budownictwa, pracy oraz spraw gospodarczych. W wyborach w 1955 ponownie została wybrana posłem. W trzecim Knesecie zasiadała w komisjach spraw publicznych, budownictwa, konstytucyjnej, pracy oraz spraw gospodarczych. W kolejnych wyborach nie uzyskała reelekcji, ale w przyspieszone wybory w 1961 przyniosły jej mandat poselski. W piątym Knesecie zasiadała w komisjach służby publicznej, edukacji i kultury oraz pracy^[1]. Po rozłamie partii pozostała w Maki, była jedną z liderek ugrupowania. Pod koniec życia poświęciła się pisarstwu i napisała autobiografię (wydaną już po jej śmierci) oraz kilka innych publikacji historycznych^[1]. W 1973 opuściła Maki, zakładając partię Aki (Opozycyjna Partia Komunistyczna). Zmarła 8 listopada 1975 w Tel Awiwie; stworzone przez nią ugrupowanie nie przetrwało^[2].

Życie prywatne

Była żoną Me’ira Wilnera, z którym miała dwóch synów, małżeństwo zakończyło się rozwodem^[4]. Wyszła drugi raz za mąż za Cewiego Bernsteina, również członka Maki. Pozostali małżeństwem do jej śmierci^[2].

Publikacje

Lista wybranych publikacji książkowych, wszystkie po hebrajsku, angielskie tytuły za stroną Knesetu^[1].

התקוממות האיכרים הגדולה בגרמניה: חלוץ המהפכות החברתיות („The Peasants Revolt in Germany: the Pioneer of Social Revolutions”) (1971)
האינטרנציונל הסוציאליסטי והתהוות הקומאינטרן („The Socialist International and the Formation of the Comintern”) (1974)
השאלה הלאומית בהלכה ובמעשה של הבולשביקים עד מותו של לנין 1924 („The National Question in Bolshevik Theory and Practice–until the Death of Lenin in 1924”) (1977)
„Values and Struggles: A Collection of Writings, Speeches and Work Law Proposals in the Knesset” (1977)
פרקי חיים: אסתר וילנסקה, (“Chapters in a Life”), redakcja Cwi Britstein (autobiografia, 1984)

Była także redaktorem książki 100 שנה להולדתו של לנין („One Hundred Years Since the Birth of Lenin”) (1970)