Ester Razi’el-Na’or

‏אסתר רזיאל-נאור‎

Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1911 Smorgonie, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	11 listopada 2002 Izrael
Poseł do Knesetu
Okres	od 14 lutego 1949 do 21 stycznia 1974
Przynależność polityczna	Herut, Gahal

Ester Razi’el-Na’or (hebr.: אסתר רזיאל-נאור, ang.: Esther Raziel-Naor, ur. 29 listopada 1911 w Smorgoniach, zm. 11 listopada 2002 w Izraelu) – izraelska nauczycielka, bojowniczka i polityk, w latach 1949–1974 posłanka do Knesetu z list prawicowych partii Herut i Gahal. Była siostrą Dawida Razi’ela, przywódcy Irgunu, sama należała do ścisłego grona dowódczego organizacji.

Urodziła się 29 listopada 1911 w Smorgoniach w ówczesnym Imperium Rosyjskim (ob. Białoruś)^[1]. Rok wcześniej urodził się jej brat Dawid (1910–1941)^[2][3]. Wkrótce cała rodzina wyemigrowała do Palestyny, pozostającej wówczas pod panowaniem tureckim. Zamieszkali w Tel Awiwie, gdzie ojciec pracował jako nauczyciel hebrajskiego. Po wybuchu I wojny światowej zostali deportowani do Rosji. W 1923 ponownie wyemigrowali – już ze Związku Radzieckiego do Palestyny, stanowiącej wówczas mandat Wielkiej Brytanii^[1]. W latach trzydziestych rodzina mieszkała w Jerozolimie, w dzielnicy Ge’ula^[4].

W 1932 Ester dołączyła do skrajnie prawicowego syjonistycznego ruchu młodzieżowego Bejtar i zajęła się organizowaniem lokalnych oddziałów organizacji. W 1935 roku ukończyła telawiwskie seminarium nauczycielskie i od tego czasu pracowała jako nauczycielka w Jerozolimie i Tel Awiwie^[1].

W 1936 dołączyła do podziemnej zbrojnej organizacji żydowskiej Irgun^[1], w której działał już jej brat, od 1937 komendant jerozolimskiego dystryktu, a od 1938 – przywódca całej organizacji^[2]. W 1939 była pierwszą spikerką radia nadawanego przez Irgun^[1]. Po śmierci Dawida w 1941 pomagała wdowie po nim – Szoszanie^[4]. W 1943 dołączyła do ścisłego grona przywódczego organizacji. W 1944 była aresztowana i więziona przez brytyjskie władze. Po dokonaniu przez Irgun zamachu na hotel King David w Jerozolimie została ponownie zatrzymana przez Brytyjczyków za działalność podziemną^[1][3].

Po powstaniu państwa Izrael skutecznie kandydowała do Knesetu w pierwszych wyborach parlamentarnych w 1949 z listy partii Herut, której członkowie wywodzili się z bojowników Irgunu. W Knesecie pierwszej kadencji zasiadała w komisjach edukacji i kultury oraz budownictwa. Ponownie została wybrana posłem w wyborach w 1951. Zdobywała reelekcję w wyborach w 1955, 1959 i 1961, przez cały ten czas zasiadała w komisjach edukacji i kultury oraz budownictwa. W piątym Knesecie przewodniczyła ponadto dwóm podkomisjom. Po połączeniu Herutu i Partii Liberalnej zasiadała w ławach poselskich jako przedstawicielka Gahalu, z list tego ugrupowania została ponownie wybrana posłem w wyborach w 1965 i w 1969. Kontynuowała działalność w tych samych komisjach parlamentarnych^[1].

Zmarła 11 listopada 2002 w Izraelu, w wieku 91 lat, została pochowana na cmentarzu w Jerozolimie^[3].

Wyszła za mąż, miała dwoje dzieci – córkę Efrat i syna Arjego^[4], który był sekretarzem gabinetu premiera Menachema Begina w latach 1977–1982. Żona Arjego – Miriam Na’or była w latach 2003–2015 przewodniczącą Sądu Najwyższego Izraela^[5]